Maar almal van hulle het een of ander verskoning gehad hoekom hulle nie die laste kon dra nie. Die olifant het gedink hy is te waardig vir die taak, die leeu te trots en so het elke dier ‘n ander verskoning gehad.
Eindelik kom die voëls na God en sê: “As U die laste in klein bondeltjies maak sal dit vir ons ‘n baie groot eer wees om die laste te verskuif vir U. Ons is nou wel klein en tingerig, maar wil graag help.”
God het die laste in klein bondeltjies verdeel en dit vasgebind op die rug van elke voëltjie en hulle het begin stap na die bestemming wat bedoel was vir die laste. Hulle het vrolik gesing terwyl hulle stap en dit het glad nie gelyk of die gewig van die laste vir hulle in die minste te swaar was nie.
Elke dag het die laste vir hulle ligter en ligter gevoel totdat dit later gelyk het asof die laste die voëls dra en nie die voëls die laste nie.
Toe hulle by hul bestemming arriveer ontdek hulle, nadat die laste afgehaal is, dat daar vlerke op hul rûe is waar die laste eens was. Vlerke wat hulle in staat stel om die lug in te vlieg tot by die hoogste boomtoppe.
Hulle het geleer hoe om hul laste te dra en hul laste het vlerke geword wat hulle nader gedra het tot God.
Laste wat ons vir ander dra, word vlerke van Geloof wat ons ophef in blydskap soos ons nog nooit ervaar het nie.
-Aangestuur-
No comments:
Post a Comment