Terug na HOME PAGE.
Liewe Vriende
Hier is my Afrikaanse weergawe van die aangrypende fliek ABOUT SCHMIDT.
"Ou Smittie, 'n suksesvolle aktuaris, tree af na 'n lang loopbaan van diens. Niemand steur hul meer aan hom toe hy by die kantoor inloer nie en hy kry die boodskap dat hy onbelangrik geword het. Dus hang hy by die huis rond en kyk televisie. Hy reageer op 'n uitnodiging om by 'n projek, wat na kinders in Afrika omsien, betrokke te raak deur 'n geldjie te stuur en ook briewe te skryf. Die kind wat hy so aanneem se naam is Ndugu van Tanzanië.
Skielik verander ou Smittie se lewe ingrypend. Sy vrou sterf aan 'n hartaanval. Terwyl hy nog treur en stadigaan opruim, ontdek hy ou liefdesbriewe tussen haar en sy beste vriend. Woede en teleurstelling lei tot die verlies van hul vriendskap en sy goeie herinneringe aan sy vrou - net die mooi verhouding met sy dierbare dogter bly. En toe besluit sy om te trou met 'n kêreltjie wat hy nie kan verdra nie.
By die troue loop die spanning hoog. Almal vrees dat ou Smittie 'n verleentheid sal wees. Hy sê egter al die regte dinge in sy toespraak, maar vertoef nie en vertrek dadelik terug na sy eie huis toe. Hy skop na die hekkie, die asblik en alles wat in sy pad kom. Hy voel nutteloos, verwerp en leeg, want oral kry hy die boodskap dat niemand hom nodig het of sal mis nie. Hy blaai onbelangstellend deur die opgehoopte pos by sy voordeur.
Daar is 'n groot koevert van Tanzanië. 'n Non skryf om te vertel ... dat sy donasie gehelp het dat Ndugu 'n noodsaaklike oogoperaie kon ondergaan. Ingesluit is 'n tekening deur Ndugu self, van 'n groot stokmannetjie wat 'n kleintjie se hand vashou. Vir die eerste keer na al sy ellende begin ou Smittie se trane loop en hy huil terwyl hy lees van die groot verskil wat hy in 'n onbekende kind se 
lewe gemaak het ...
En ek dink aan Jan Kriel se donateurs en kry ook 'n knop in my keel.
Fanie Herholdt
[Hierdie briefie het in Jan Krielskool se nuusbrief in 2010 verskyn. Dr. Fanie was die direkteur van Jan Krielskool waar hy vir 18 jaar hard gearbei het. Hy het in 2021 afgetree. Klik HIER vir verdere besonderhede oor Jan Krielskool.]
DIE BOEMELAAR
'n Boemelaar wat onder 'n boom in 'n klein dorpie gesit het, het 'n verlede gehad wat so seer was vir hom dat hy dit wou vergeet, maar nie kon nie.
Die inwoners wou hom wegjaag maar die 'minister' van die dorpie het hom in sy huis geneem en vir hom skoon klere en kos gegee.
Die boemelaar kon nooit verstaan hoekom die man so vriendelik was, terwyl al die ander hom verwyt het nie, maar die 'minister' en die boemelaar het meer in gemeen gehad as wat hy gedink het, aangesien die 'minister' ook eens op 'n tyd sy lewe oorgegee het aan drank.
'n Hele rukkie het verbygegaan.
Dit het goed gegaan met die boemelaar.
Hy het werk gekry en het die apteek uitgehelp deur die medisyne in die kassies te pak.
Een aand het hy saam met die dokter laat gewerk toe hulle 'n verskriklike slag hoor.
Een van die grootste ongelukke.
Omdat dit so 'n klein dorpie was, is sulke noodgevalle met helikopters na die naaste groot hospitaal gevlieg, maar daardie aand was daar 'n groot storm.
Die dokter het na die boemelaar gedraai en gesê: "Ek weet wie jy is en jy is die enigste een wat hierdie mense se lewens kan red.
Trane het oor die boemelaar se wange gerol.
"Ek kan nie," het hy gesê.
"'n Seuntjie is dood omdat ek te veel gebewe het en nie kans gehad het om gou 'n slukkie drank te vat om te kalmeer voordat ek begin opereer het nie."
Een van die grootste ongelukke.
Omdat dit so 'n klein dorpie was, is sulke noodgevalle met helikopters na die naaste groot hospitaal gevlieg, maar daardie aand was daar 'n groot storm.
Die dokter het na die boemelaar gedraai en gesê: "Ek weet wie jy is en jy is die enigste een wat hierdie mense se lewens kan red.
Trane het oor die boemelaar se wange gerol.
"Ek kan nie," het hy gesê.
"'n Seuntjie is dood omdat ek te veel gebewe het en nie kans gehad het om gou 'n slukkie drank te vat om te kalmeer voordat ek begin opereer het nie."
Die boemelaar het begin hardloop.
In die donker nattigheid het hy voor 'n geboutjie neergeval en hardop uitgeskreeu: "Here, hoe gaan ek ooit oor hierde ding kom? Ek kan nooit ooit weer opereer nie!"
Toe hy sy oë oopmaak, staan daar op 'n klip voor die klein geboutjie geskrywe: Jy is tot alles in staat met die Here wat jou krag gee!
Die boemelaar het vir sy sondes jammer gesê, sy hart vir die Here gegee en homself vergewe.
In die donker nattigheid het hy voor 'n geboutjie neergeval en hardop uitgeskreeu: "Here, hoe gaan ek ooit oor hierde ding kom? Ek kan nooit ooit weer opereer nie!"
Toe hy sy oë oopmaak, staan daar op 'n klip voor die klein geboutjie geskrywe: Jy is tot alles in staat met die Here wat jou krag gee!
Die boemelaar het vir sy sondes jammer gesê, sy hart vir die Here gegee en homself vergewe.
Daardie aand was dit nie net die twee mense in die ongeluk wat gered is nie, maar die boemelaar ook!
Moet nooit dink jy is beter as ander nie.
Jy weet nie wat hulle situasie of omstandighede is nie.
Ons is in elk geval almal kinders van die Here en dus maak dit nie een beter nie.
Vir die Here is daar nie 'n sonde te groot wat Hy nie sal vergewe nie!
Solank jy jammer is oor dit wat jy gedoen het en jouself vergewe, sal jy altyd toegevou word in die arms van die Here en sal jy rus vind in Hom!
Moet nooit dink jy is beter as ander nie.
Jy weet nie wat hulle situasie of omstandighede is nie.
Ons is in elk geval almal kinders van die Here en dus maak dit nie een beter nie.
Vir die Here is daar nie 'n sonde te groot wat Hy nie sal vergewe nie!
Solank jy jammer is oor dit wat jy gedoen het en jouself vergewe, sal jy altyd toegevou word in die arms van die Here en sal jy rus vind in Hom!
‘n Jong vrou wat met kanker gediagnoseer is, is aangeraai om haar “dinge in orde te kry” aangesien sy net drie maande oorgehad het. Sy laat kom toe haar predikant om haar wense met hom te bespreek. Sy het gesê watter liede sy gesing wou hê, watter teksvers hy vir sy preek moes gebruik, ens.
Alles is noukeurig neergeskryf, maar net toe die predikant wou loop, sê sy: “Daar is net nog een ding. Dis baie belangrik. Ek moet begrawe word met ‘n vurk in my regterhand.”
Die predikant het nie mooi geweet wat om te sê nie en toe sê die vrou: “Verbaas dit u?”
“Wel, ja” het die predikant geantwoord, “ek verstaan nie mooi nie.”
Die vrou sê toe haar ouma het altyd ‘n verhaal vertel wat sy gebruik het om mense te bemoedig. Sy is dikwels na sosiale geleenthede en na belangrike etes genooi. Wanneer die eetgerei van die tafels verwyder is, was daar gereeld iemand wat gesê het: “Hou jou vurk; die beste kom nog.” Dit was wonderlik!
“As ek daar in my kis met die vurk in my hand lê, moet die mense wonder en dan moet u vir hulle sê die beste kom nog.”
Trane het in die predikant se oë gekom, want hy het geweet die vrou het ‘n beter begrip van wat op haar wag as die meeste ander mense.
Dit het toe presies so gebeur. Almal het gewonder wat die vurk in haar hand doen.
In sy boodskap kon die predikant sy gesprek met die vrou en wat die vurk vir haar beteken het, met die aanwesiges deel en afgesluit met die woorde: “Hou jou vurk; die beste kom nog!”
'n Gunstige tyd vir John Wayne
Die ouer fliekvlooigarde sal vir John Wayne onthou. Hy was ʼn geliefde akteur en filmmaker in die dae van die Western flieks. Vir drie dekades was hy onder die top 10 “boxoffice draws” in Amerika.
Hy is in 1979 oorlede.
ʼn Storie wat drie weke voor sy dood gebeur het, het onlangs my pad gekruis ...
Robert Schuller was een van Amerika se bekendste Televisie-Evangeliste. Hy het in een van sy programme vertel van sy tienerdogter wat in ʼn motorfietsongeluk was en dat die dokters sê hulle sal haar een been moet afsit.
John Wayne het dit gehoor en stuur vir haar ʼn boodskap:
“Dear Cindy, sorry to hear of your accident. Hope you will be all fine soon”. John Wayne.
Sy het die boodskap gekry en dadelik vir hom ʼn boodskap geskryf:
“Liewe mnr. Wayne, ek het jou boodskap gekry. Dankie.
Ek hou baie van jou. Ek sal okey wees want Jesus sal my help.
Mnr. Wayne, ken jy vir Jesus? Ek hoop regtig dat jy Jesus ken.
Ek kan nie dink dat die hemel volmaak sal wees sonder John Wayne nie.
As jy nie vir Jesus ken nie, hoop ek dat jy nou jou hart vir Jesus sal gee.
Sien jou in die hemel.” Cindy.
Sy het die briefie in ‘n koevert gesit, toegeplak en voorop geskryf "John Wayne"
Terwyl almal aangaan met hulle vrolike gesels, maak John die koevert oop en lees die brief. Hy het stil geword en begin huil.
Een van die vriende sien dit en vra verbaas: “Duke, wat makeer? Is daar fout?”
“Ek wil vir julle hierdie brief lees,” sê hy en lees dit. Hy begin weer te huil.
Hy wys na die vriend wat die brief gebring het en sê: “You go and tell that Little girl that right now,
in this restaurant, right here, John Wayne gives his heart to Jesus Christ and I will see her in heaven.”
Drie weke daarna is hy oorlede.
Dis ʼn merkaardige storie van begin tot die einde.
Wat vir my veral merkwaardig is, is dat die Here ʼn tiener gebruik het in Sy Koninkrykswerk.
Uit: Ds Chris Eramus ‘STORIES VAN HOOP’ Die Here gebruik tieners. Verw ACR
[Klik HIER]
The power of persistence
Harry Bernstein wrote 40 books but destroyed the manuscripts after they were all rejected by publishers. Bernstein was 93 when his wife of 67 years died and started writing to help deal with his grief. He spent 3 years writing his memoir "The Invisible Wall."
He sent the manuscript to many New York publishers, all of whom turned it down. Then he sent it to an editor at Random House in the UK, where it sat in a pile of unsolicited manuscripts for a year before it was read by a stunned publishing director who immediately recognized it as inspired writing.
Korter is soms effektiewer
Het jy geweet 91% van alle selfooneienaars se selfone is 24/7 binne een meter van hulle hande af? 20% van alle tieners se liefdesverhoudings word deur middel van SMS-boodskappe gesmee en 16% van alle tieners beëindig liefdesverhoudings deur middel van SMS-boodskappe. Nou wil jy sommer dadelik vra: watter tipe verhouding kan jy bou in 160 karakters op ‘n selfoonskerm? Maar aan die ander kant is dit die nuwe haastige kommunikasiewêreld waarbinne ons leef.
Ds. Henk Calitz van Carletonville skryf ...
Ek wil graag vandag hierdie met julle deel ...
Polisiemanne en -vroue. Die kaptein stap na my toe en vra my permit. Hy vra wat die rede was.
A baby hippopotamus that survived the tsunami
NAIROBI - A baby hippopotamus that survived the tsunami waves on the Kenyan coast has formed a strong bond with a giant male century-old tortoise in an animal facility in the port city of Mombassa, officials said.
The hippopotamus, nicknamed Owen and weighing about 300
kilograms (650 pounds), was swept down Sabaki River into the Indian Ocean, then
forced back to shore when tsunami waves struck the Kenyan coast on December 26,
before wildlife rangers rescued him.
They swim, eat and sleep together," the ecologist
added. "The hippo follows the tortoise exactly the way it followed its
mother. If somebody approaches the tortoise, the hippo becomes aggressive, as
if protecting its biological mother," Kahumbu added.
This is a real story that shows that our differences do not
matter much when we need the comfort of another. We could all learn a lesson
from these two creatures of God,
Wat is jou naam?
Laat my dink aan Alexander die Grote. Hy het die ganse destydse wêreld verower. Vriend en vyand het hom gerespekteer as absolute strateeg as dit kom by oorlogvoering.
GENADEWATER - oorgeneem deur ACR
Die storie speel af in ‘n landelike gebied waar ‘n gesin op ‘n plaas woon. Die hele gebied loop erg deur onder ‘n uitmergelende droogte. Sake word vererger deur ‘n hittegolf wat hom in die gebied kom staan-maak het, wat lewe in die gebied amper ondraaglik maak. Op die lande staan die gesaaides inmekaar gedraai van die hitte, die melkbeeste strompel moeg-moeg oor die dorre grasveld heen. Melkproduksie het feitelik tot stilstand gekom en die suipings is byna opgedroog. Die bietjie wild wat nog op die plaas voorkom kry ook bitter swaar en skuil bedags onder bome om van die ergste hitte weg te kom.
By die plaasopstal het ‘n klein seuntjie ‘n buitekraan oopgedraai om homself met die koel water uit die tuinslang af te koel. Toe sy pa dit sien, is hy ligweg berispe en is daar aan hom verduidelik dat die watervoorraad op die plaas feitelik gedaan is en dat hulle onder geen omstandighede water mag mors nie. As dit nie nou binnekort reën nie, is dit verby met hulle, die diere én die gesaaides.
‘n Dag of wat later staan die ma in die kombuis, besig om skottelgoed te was. Sweetdruppeltjies pêrel op haar bo-lip en kort-kort moet sy die sweet wat langs haar slape koers kry, afvee. Sy tuur deur die venster en in die verte sien sy haar klein seuntjie aan die rand van ‘n digte bos, waar hy in die bos in trapsuutjie. ‘n Frons keep tussen haar oë. Voor sy nog verder daaroor kan wonder, kom die seuntjie uit die bos gedraf, huppelend op pad huis toe. Sy sien hom om die hoek van die huis verdwyn en sy gaan weer rustig aan met haar skottelgoedjies. Nie lank nie of sy sien hom weer in die verte oppad bos toe. Hy stap stadig en versigtig in die rigting van die bos, met sy handjies vreemd bakhand voor hom uitgehou.
Sy kan die kind se eienaardige optrede nie verstaan nie. Sy maak haar voorskoot los en glip by die agterdeur uit – oppad bos toe. Toe sy by die rand van die digte bos bome kom, hoor sy haar seuntjie tussen die bome aankom en sy kruip stilweg agter ‘n paar bome weg. Hy draf by haar verby – weer oppad huistoe. Sy kan sien sy gesiggie is rooi gebrand en sy voorkop nat van die sweet. Tog, uit sy oë straal ‘n vreemde gloed van genoegdoening. Sy bly in die bos skuil om te sien of hy gaan terugkom. Sy wil graag vasstel waarmee hy so intens doenig is. ‘n Rukkie later kom hy skuifelend met bakhandjies in die bos in, sy oë gefokus op sy hande. Hy merk haar nie op die. Hy verdwyn tussen die ruie bome deur. Dadelik volg sy hom gebukkend, versigtig om nie haar teenwoordigheid te verklap nie.
‘n Paar tree verder kom sy tot stilstand. Wat sy sien slaan haar stom. Sy kan haar hart hoor hammerslag in haar borskas en in haar ore ‘n suising. Sy kan nie glo wat sy sien nie. In ‘n natuurlike opening in die bos, staan ‘n reuse blouwildebeesbul kop-omlaag en ‘n entjie verder kring ‘n paar wildebeeskoeie, koppe na binne. Haar seun skuifel steeds bakhand, sonder enige vrees nader aan die kring koeie wat ‘n natuurlike pad vir hom oopmaak.
Sy wil gil van angs – hierdie diere het die vermoeë om hom in ‘n oogwink te vermorsel – veral die bul. Tog is dit asof ‘n stem haar weerhou om te gil. Haar lyf is lam, haar keel droog. Sy sien hoe die koeie effens padgee om die kring oop te maak. In die middel van die kring sien sy ‘n jong wildebeeskalfie wat op die grond lê. Die versengende hitte het sy tol geëis en die kalfie lê verswak op die grond. Sy sien haar seuntjie naderloop en uit sy bakhandjies laat hy die laaste oorblywende druppels water in die kalfie se bek drup. Die bul en koeie laat hom begaan. Dan besef sy meteens dat hy die hele tyd probeer om met sy handjies water aan te dra vir die uitgeputte kalfie. Sy sien hoe hy opstaan en met mening weer die pad huistoe vat. Sy staan op vanwaar sy hom uit haar skuiling dopgehou het toe hy slegs ‘n paar tree voor haar is.
Hy skrik hom boeglam toe hy haar sien. Die eerste gedagte waaraan hy op daardie oomblik dink is sy pa se strenge vermaning dat hulle onder geen omstandighede water mag vermors nie. Nog voor hy kan verduidelik neem sy ma hom aan die hand en sê “Kom ek help”. Net dit. Terug by die huis haal sy ‘n klein emmertjie uit, tap dit vol water en kies saam met haar seun die pad bos toe. Toe sy by die plek kom vanwaar sy hom ‘n rukkie vantevore uit haar skuilplek dopgehou het, gaan sy staan. Sy gee vir hom die emmertjie water en beduie vir hom woordeloos om na die kalfie te gaan. Hierdie is amper ‘n heilige oomblik vir haar. Hier bly sy uit, dis SY oomblik hierdie. Wéér maak die koeie die kring oop en sien sy hom kniel by die kalfie wat homself stadig oplig en op sy wankelrige bene kom. Die kalfie begin suip.
Sy voel lou-warm trane in haar oë opwel en onbeskaamd langs haar wang afloop. Voor haar sien sy die mooiste daad van liefde en genade ontvou. Dis liefde en genade in aksie – ‘n eerste genade.
Dis asof tyd gaan stilstaan het. Hoe lank sy so gestaan en kyk het na die toneel wat voor haar afspeel, weet sy nie. Dit kon ‘n paar minute wees of dit kon ‘n ewigheid wees. Sy word tot die werlikheid teruggeroep met ‘n klomp dinge wat ter gelyketyd gebeur. Haar eerste gewaarwording is dat die son agter wolke in verdwyn. Waar dit vandaan kom, kan sy nie begryp nie. Terselfde tyd staan haar seuntjie vanuit sy knielhouding af op en draai om na haar. Sy gesiggie is die ene vreugde wanneer hy die leë emmertjie optel en stadig na haar toe stap. Dan hoor sy die dreuning van die weer en die blare begin ritsel as die wind deur die blare begin speel.
Trane van dankbaarheid vloei vryelik oor haar wange. Sy neem haar seuntjie se hand in hare en draai woordeloos om, oppad terug huistoe. Voor hulle die huis haal, plons vet druppels water uit die hemel neer – ‘n tweede genade. Dis so asof die Vader sy seën wil uitstort omdat ‘n klein seuntjie kom stilstaan het by nood.
Om my en jou beweeg daar daagliks sovéél mense wat dors het - dors het vir ‘n bietjie begrip, aandag en ontferming. Mense wat seer in hulle ronddra. As ons tog net partykeer met ‘n tikkie meer deernis die dag tegemoed wil gaan, om soms net by ‘n kollega, ‘n vriend of vriendin, selfs jou huweliksmaat of kind kan gaan stilstaan en luister wat hulle regtig vir jou sê (nog beter – dit wat hulle nie sê nie). Dis dán wanneer ons genadewater begin uitdeel. Ons kan nie altyd in die behoeftes van ander voorsien nie, maar ons kan met ‘n bietjie tyd wat ons kan afknyp, ‘n oor wat hoor en ‘n paar sagte woorde, ‘n groot verskil daar buite maak. Mag ons voetspore hierdie week getuig van stilstaanplekke by dié wat ons paaie mee kruis. Mag dit getuig van deernis, liefde en begrip.
Ralph Waldo Emmerson het eenkeer gesê: “Die grootste geskenk wat jy kan gee, is ‘n stukkie van jouself”. Kom ons maak hierdie week ‘n gee-week. Dit kos niks nie.
Dis immers wat Jesus van ons vra. Hy leer ons in Matteus 25: 35 - 40 juis hiervan.
Dan sal die Koning vir dié aan sy regterkant sê: 'Kom, julle wat deur my Vader geseën is! Die koninkryk is van die skepping van die wêreld af vir julle voorberei. Neem dit as erfenis in besit, want Ek was honger, en julle het My iets gegee om te eet; Ek was dors, en julle het My iets gegee om te drink; Ek was 'n vreemdeling, en julle het My gehuisves; Ek was sonder klere, en julle het vir My klere gegee; siek, en julle het My verpleeg; in die tronk, en julle het My besoek.'Dan sal dié wat die wil van God gedoen het, Hom vra: 'Here, wanneer het ons U honger gesien en U gevoed, of dors en U iets gegee om te drink? En wanneer het ons U 'n vreemdeling gesien en U gehuisves, of sonder klere, en vir U klere gegee? Wanneer het ons U siek gesien of in die tronk en U besoek?'
En die Koning sal hulle antwoord: 'Dit verseker Ek julle: Vir sover julle dit aan een van die geringste van hierdie broers van My gedoen het, het julle dit aan My gedoen.'
Here Jesus, help my om die nood om my raak te sien. Help my om raak te sien as iemand hartseer is, verward is, moedeloos is. Maak my sensitief deur U Gees om te kan kniel by hulle vir wie ek dalk kan help. Help my asseblief om U instrument hier op aarde te wees, om van U genadewater onder mense te help uitdeel. Ek vra dit in U naam. Amen.
Dankie, Brahm Reyneke dat jy hierdie kosbare stuk met ons deel.]
Alles is noukeurig neergeskryf, maar net toe die predikant wou loop, sê sy: “Daar is net nog een ding. Dis baie belangrik. Ek moet begrawe word met ‘n vurk in my regterhand.”
Die predikant het nie mooi geweet wat om te sê nie en toe sê die vrou: “Verbaas dit u?”
“Wel, ja” het die predikant geantwoord, “ek verstaan nie mooi nie.”
Die vrou sê toe haar ouma het altyd ‘n verhaal vertel wat sy gebruik het om mense te bemoedig. Sy is dikwels na sosiale geleenthede en na belangrike etes genooi. Wanneer die eetgerei van die tafels verwyder is, was daar gereeld iemand wat gesê het: “Hou jou vurk; die beste kom nog.” Dit was wonderlik!
“As ek daar in my kis met die vurk in my hand lê, moet die mense wonder en dan moet u vir hulle sê die beste kom nog.”
Trane het in die predikant se oë gekom, want hy het geweet die vrou het ‘n beter begrip van wat op haar wag as die meeste ander mense.
Dit het toe presies so gebeur. Almal het gewonder wat die vurk in haar hand doen.
In sy boodskap kon die predikant sy gesprek met die vrou en wat die vurk vir haar beteken het, met die aanwesiges deel en afgesluit met die woorde: “Hou jou vurk; die beste kom nog!”
'n Gunstige tyd vir John Wayne
Die ouer fliekvlooigarde sal vir John Wayne onthou. Hy was ʼn geliefde akteur en filmmaker in die dae van die Western flieks. Vir drie dekades was hy onder die top 10 “boxoffice draws” in Amerika.
Hy is in 1979 oorlede.
ʼn Storie wat drie weke voor sy dood gebeur het, het onlangs my pad gekruis ...
 |
| To Dr. Robert Schuller and
his wife Arvella, tragedy is no stranger. The Courage Of Carol is the true story of the intimate struggles and frustrations Dr. Schuller and Arvella experienced as the result of the accident that nearly cost the life of their daughter Carol. |
John Wayne het dit gehoor en stuur vir haar ʼn boodskap:
“Dear Cindy, sorry to hear of your accident. Hope you will be all fine soon”. John Wayne.
Sy het die boodskap gekry en dadelik vir hom ʼn boodskap geskryf:
“Liewe mnr. Wayne, ek het jou boodskap gekry. Dankie.
Ek hou baie van jou. Ek sal okey wees want Jesus sal my help.
Mnr. Wayne, ken jy vir Jesus? Ek hoop regtig dat jy Jesus ken.
Ek kan nie dink dat die hemel volmaak sal wees sonder John Wayne nie.
As jy nie vir Jesus ken nie, hoop ek dat jy nou jou hart vir Jesus sal gee.
Sien jou in die hemel.” Cindy.
Sy het die briefie in ‘n koevert gesit, toegeplak en voorop geskryf "John Wayne"
Op daardie oomblik kom iemand haar besoek. “Wat doen jy?” vra hy. “Ek het ‘n brief aan John
Wayne geskryf, maar weet nie hoe om dit by hom te kry nie,” sê sy. “Toevallig sien ek hom vanaand by ‘n dinee,” sê hy. “Gee dit vir my, ek sal dit vir hom gee.”
Daar was twaalf vriende wat die aand saam om die dinee tafel gesit en gesels en skerts het.
Gelukkig voel die vriend die briefie in sy baadjiesak en sê: ”Haai Duke, (John se bynaam) ek was vandag by Schuller se dogter. Sy het vir jou ʼn briefie geskryf. Hier is dit!”
Daar was twaalf vriende wat die aand saam om die dinee tafel gesit en gesels en skerts het.
Gelukkig voel die vriend die briefie in sy baadjiesak en sê: ”Haai Duke, (John se bynaam) ek was vandag by Schuller se dogter. Sy het vir jou ʼn briefie geskryf. Hier is dit!”
Terwyl almal aangaan met hulle vrolike gesels, maak John die koevert oop en lees die brief. Hy het stil geword en begin huil.
Een van die vriende sien dit en vra verbaas: “Duke, wat makeer? Is daar fout?”
“Ek wil vir julle hierdie brief lees,” sê hy en lees dit. Hy begin weer te huil.
Hy wys na die vriend wat die brief gebring het en sê: “You go and tell that Little girl that right now,
in this restaurant, right here, John Wayne gives his heart to Jesus Christ and I will see her in heaven.”
Drie weke daarna is hy oorlede.
Dis ʼn merkaardige storie van begin tot die einde.
Wat vir my veral merkwaardig is, is dat die Here ʼn tiener gebruik het in Sy Koninkrykswerk.
Uit: Ds Chris Eramus ‘STORIES VAN HOOP’ Die Here gebruik tieners. Verw ACR
[Klik HIER]
The power of persistence
He sent the manuscript to many New York publishers, all of whom turned it down. Then he sent it to an editor at Random House in the UK, where it sat in a pile of unsolicited manuscripts for a year before it was read by a stunned publishing director who immediately recognized it as inspired writing.
It was published in 2007 when Mr. Bernstein was 98. He would write three more acclaimed books, all of which were published, up until his death at 101. Bernstein called his 90s, "the most productive years of my life."
[Go back]
The famous Polish pianist[Go back]
I am impressed by an incident that happened during Ignace Paderewski's career. The famous Polish pianist agreed to play a concert organized by two Stanford University students working their way through school. Paderewski's manager said they would have to guarantee the artist a fee of $2,000. The boys agreed and eventually the concert was held.
Though the two student promoters worked hard, they took in only $1,600. Discouraged, they told Paderewski of their efforts and handed him the $1,600 with a note promising to pay him the balance of $400. But the artist tore up the note and gave them back the $1,600. "Take your expenses out of this," he said, "give yourselves each 10% of what's left for your work, and let me have the rest."
Years later, Paderewski was faced with feeding the people of his war-ravaged Poland. Amazingly, even before a request was made, thousands of tons of food were sent to Poland by the United States.
Paderewski later traveled to Paris to thank Herbert Hoover, who headed up the US relief effort.
"That's all right, Mr. Paderewski," said Hoover,
"I knew that the need was great. And besides, though you may not remember it, I was one of the two college students whom you generously helped when I was in need."
Paderewski reaped a harvest he had sown years before. And so it is. When we give, we receive. Maybe not exactly the thing we gave, and maybe not at the time it was given.
It is also true that when we give from our hearts, when we give in a spirit of love and compassion, we receive even more than we gave. It's a basic law of successful living. Powerful enough to change a life.
Read more inspirational stories HERE.
Korter is soms effektiewer
Het jy geweet 91% van alle selfooneienaars se selfone is 24/7 binne een meter van hulle hande af? 20% van alle tieners se liefdesverhoudings word deur middel van SMS-boodskappe gesmee en 16% van alle tieners beëindig liefdesverhoudings deur middel van SMS-boodskappe. Nou wil jy sommer dadelik vra: watter tipe verhouding kan jy bou in 160 karakters op ‘n selfoonskerm? Maar aan die ander kant is dit die nuwe haastige kommunikasiewêreld waarbinne ons leef.
Maar wag, voordat ons dink dis net vandag se wêreld wat dit regkry om by wyse van korter boodskappe effektief te kommunikeer - gaan kyk bietjie na die meeste gebede in die Bybel.
Hulle kan almal binne ‘n paar minute gebid word. Die Ons Vader (Matteus 6), asook Paulus se gebede vir sy gemeentes is altyd kort en kragtig. Geen wonder dat Jesus in die Bergrede sê God word nie deur ‘n stortvloed van woorde beïndruk nie. Daar’s nooit hemelse stophorlosies ter sprake wat ons gebede se waarde of diepte meet aan die tydsduur daaraan verbonde nie. Bid opreg, eerlik en uit die hart in Jesus se Naam. Sê dan amen. Dis lank genoeg.
Stephan Joubert (www.ekerk.co.za)
Ds. Henk Calitz van Carletonville skryf ...
Ek wil graag vandag hierdie met julle deel ...
Dit was vir my n belewenis wat ek nog nooit ervaar het nie ...
Gisteroggend ry ek Parys toe met permit en gesigmasker.
Ek vat 'n Tannie huis toe, sodat sy kan bloed kry vir haar bloedkanker. Iets wat ek met liefde doen.
Terwyl ek terugry, word ek by die 3de padblokkade gestop.
Ek vertel en hy sê vir my ... What job do you really do? Ek probeer maar die standaard antwoord.
I am a MARUTI ...
Hy vat my permit en ID-dokument en vra dat ek dadelik moet aftrek....
My moed is in my skoene en sien net hoe gaan ek vandag geboei êrens in n sel sit en n hele paar rand armer ...
Hy roep al die polisiemanne en -vroue na my toe en vra my die volgende:
"MARUTI ... WILL YOU PLEASE PRAY FOR US IF IT WON'T OFFEND YOU. WE REALLY NEED PRAYER FOR OURSELFS ... OUR FELLOWS ... AND OUR FAMILIES ... PLEASE MARUTI ..."
En daar staan ek ... Tussen hulle ... Doen 'n gebed in my beste Engels. (Wat juffrou Susan Brits en meneer Deon le Roux my geleer het)
Ek sê "Amen."
Toe kom elkeen van hulle na my toe. Skud my hand en sê: "Thank you ... en MAY THE LORD BLESS YOU AND YOUR FAMILY ... "
Hulle spuit my hande met die nodige spuite ens. Stop ander voertuie sodat ek kan ry.
Ek het tot in Carletonville met 'n knop in my keel gery. Trane wat vlak sit ...
Mag ons ook in hierdie tyd besef wat hulle vir ons beteken en dat hulle ons gebede nodig het!
Groete en seën.
[Dankie, Jan Harm de Kock dat jy hierdie stuk met ons deel - dit stem 'n mens opnuut weer tot nadenke.]
[Dankie, Jan Harm de Kock dat jy hierdie stuk met ons deel - dit stem 'n mens opnuut weer tot nadenke.]
A baby hippopotamus that survived the tsunami
NAIROBI - A baby hippopotamus that survived the tsunami waves on the Kenyan coast has formed a strong bond with a giant male century-old tortoise in an animal facility in the port city of Mombassa, officials said.
"It is incredible... A-less-than-a-year-old hippo has
adopted a male tortoise, about a century old, and the tortoise seems to be very
happy with being a 'mother'," ecologist Paula Kahumbu, who is in charge of
Lafarge Park , told AFP .
"After it was swept away and lost its mother, the hippo
was traumatized. It had to look for something to be a surrogate mother. Fortunately,
it landed on the tortoise and established a strong bond.
"The hippo is a young baby, he was left at a very
tender age and by nature, hippos are social animals that like to stay with
their mothers for four years," he explained.
"Life is not measured by the number of breaths we take,
but by the moments that take our breath away."
"Look beyond the differences and find a way to walk the
path together."
Save the Earth... it is the only planet with chocolate.
" Much of life
can never be explained but only witnessed" -
Wat is jou naam?
Laat my dink aan Alexander die Grote. Hy het die ganse destydse wêreld verower. Vriend en vyand het hom gerespekteer as absolute strateeg as dit kom by oorlogvoering.
Niks kon voor Alexander die Grote staan nie! Van sy soldate het hy absolute dapperheid verwag, integriteit en lojaliteit tot die bitter einde toe. Hy het geen bangbroek of lafaard in sy leermag verdra nie.
Sulke manne is sommer summier tereggestel voor al die ander soldate!
Op ‘n dag word ‘n paar jong seuns voor Alexander gebring. Hierdie seuns het in die geveg omgedraai en bang weggehardloop van die slagveld.
Een vir een van die jong seuns is verhoor en toe voor al die soldate doodgemaak.
Die laaste seun was ‘n mooi fris geboude seun. Nadat die aanklag aan Alexander voorgelees is, vra Alexander aan die jong seun; “Jongman, wat is jou naam?”
Die jongman antwoord verskrik-sag-bang: “A ... A ... Alexander, my Heer!”
Ongeërg vra Alexander met ‘n harde driftige stem: “Jongman, skeer jy gek met my? Ek vra jou, WAT IS JOU NAAM?”
“A ... A ... Alexander, my Heer!” antwoord die seun.
Die volgende oomblik gryp Alexander die seun voor sy bors en lig hom van die grond op en skreeu-bulder sy dringende vraag uit: “Jongman, ek vra jou ... WAT ... IS ... JOU ... NAAM?”
Al hangende in hierdie sterk man se hande skreeu die seun so hard as wat hy ooit kan: “ALEXENDER, MY HEER!”
Alexander sit die seun weer op sy voete neer; “Jongman, verander jou NAAM of verander jou GEDRAG!”
Hand. 11:26 En hulle het ‘n hele jaar lank in die gemeente saam vergader en aan ‘n aansienlike skare onderwys gegee; en die dissipels is in Antiochíë vir die eerste keer Christene genoem.
“WAT IS JOU NAAM?”
“Brahm Reyneke, Christen, kind van God, Here. Ek is uit genade gered." (Ef 2v8/Joh 1v12)
“Brahm, jy dra My Naam, Christen. Verander jou gedrag of verander jou naam! (Ef 4v1-2, 2 Kor 5v17, Rom 12v1-2, Kol 2v6 e.a.)
In hierdie donker COVID-19 tyd, is Christene, kinders van God, die Lig en die Sout!
Mat 5:13 Julle is die sout van die aarde, maar as die sout laf geword het, waarmee sal dit gesout word? Dit deug nêrens meer voor as om buite gegooi en deur die mense vertrap te word nie.
Mat 5:14 Julle is die lig van die wêreld. ‘n Stad wat bo-op ‘n berg lê, kan nie weggesteek word nie;
Mat 5:15 en ‘n mens steek ook nie ‘n lamp op en sit dit onder die maatemmer nie, maar op die staander, en dit skyn vir almal wat in die huis is.
Mat 5:16 Laat julle lig só skyn voor die mense, dat hulle julle goeie werke kan sien en julle Vader wat in die hemele is, verheerlik.
The blessing ahead will always be greater than the battle behind
Here Jesus, help my om die nood om my raak te sien. Help my om raak te sien as iemand hartseer is, verward is, moedeloos is. Maak my sensitief deur U Gees om te kan kniel by hulle vir wie ek dalk kan help. Help my asseblief om U instrument hier op aarde te wees, om van U genadewater onder mense te help uitdeel. Ek vra dit in U naam. Amen.
[Ingestuur deur Brahm Reyneke]
[Ingestuur deur Brahm Reyneke]
Die storie speel af in ‘n landelike gebied waar ‘n gesin op ‘n plaas woon. Die hele gebied loop erg deur onder ‘n uitmergelende droogte. Sake word vererger deur ‘n hittegolf wat hom in die gebied kom staan-maak het, wat lewe in die gebied amper ondraaglik maak. Op die lande staan die gesaaides inmekaar gedraai van die hitte, die melkbeeste strompel moeg-moeg oor die dorre grasveld heen. Melkproduksie het feitelik tot stilstand gekom en die suipings is byna opgedroog. Die bietjie wild wat nog op die plaas voorkom kry ook bitter swaar en skuil bedags onder bome om van die ergste hitte weg te kom.
‘n Dag of wat later staan die ma in die kombuis, besig om skottelgoed te was. Sweetdruppeltjies pêrel op haar bo-lip en kort-kort moet sy die sweet wat langs haar slape koers kry, afvee. Sy tuur deur die venster en in die verte sien sy haar klein seuntjie aan die rand van ‘n digte bos, waar hy in die bos in trapsuutjie. ‘n Frons keep tussen haar oë. Voor sy nog verder daaroor kan wonder, kom die seuntjie uit die bos gedraf, huppelend op pad huis toe. Sy sien hom om die hoek van die huis verdwyn en sy gaan weer rustig aan met haar skottelgoedjies. Nie lank nie of sy sien hom weer in die verte oppad bos toe. Hy stap stadig en versigtig in die rigting van die bos, met sy handjies vreemd bakhand voor hom uitgehou.
‘n Paar tree verder kom sy tot stilstand. Wat sy sien slaan haar stom. Sy kan haar hart hoor hammerslag in haar borskas en in haar ore ‘n suising. Sy kan nie glo wat sy sien nie. In ‘n natuurlike opening in die bos, staan ‘n reuse blouwildebeesbul kop-omlaag en ‘n entjie verder kring ‘n paar wildebeeskoeie, koppe na binne. Haar seun skuifel steeds bakhand, sonder enige vrees nader aan die kring koeie wat ‘n natuurlike pad vir hom oopmaak.
Sy wil gil van angs – hierdie diere het die vermoeë om hom in ‘n oogwink te vermorsel – veral die bul. Tog is dit asof ‘n stem haar weerhou om te gil. Haar lyf is lam, haar keel droog. Sy sien hoe die koeie effens padgee om die kring oop te maak. In die middel van die kring sien sy ‘n jong wildebeeskalfie wat op die grond lê. Die versengende hitte het sy tol geëis en die kalfie lê verswak op die grond. Sy sien haar seuntjie naderloop en uit sy bakhandjies laat hy die laaste oorblywende druppels water in die kalfie se bek drup. Die bul en koeie laat hom begaan. Dan besef sy meteens dat hy die hele tyd probeer om met sy handjies water aan te dra vir die uitgeputte kalfie. Sy sien hoe hy opstaan en met mening weer die pad huistoe vat. Sy staan op vanwaar sy hom uit haar skuiling dopgehou het toe hy slegs ‘n paar tree voor haar is.
Hy skrik hom boeglam toe hy haar sien. Die eerste gedagte waaraan hy op daardie oomblik dink is sy pa se strenge vermaning dat hulle onder geen omstandighede water mag vermors nie. Nog voor hy kan verduidelik neem sy ma hom aan die hand en sê “Kom ek help”. Net dit. Terug by die huis haal sy ‘n klein emmertjie uit, tap dit vol water en kies saam met haar seun die pad bos toe. Toe sy by die plek kom vanwaar sy hom ‘n rukkie vantevore uit haar skuilplek dopgehou het, gaan sy staan. Sy gee vir hom die emmertjie water en beduie vir hom woordeloos om na die kalfie te gaan. Hierdie is amper ‘n heilige oomblik vir haar. Hier bly sy uit, dis SY oomblik hierdie. Wéér maak die koeie die kring oop en sien sy hom kniel by die kalfie wat homself stadig oplig en op sy wankelrige bene kom. Die kalfie begin suip.
Sy voel lou-warm trane in haar oë opwel en onbeskaamd langs haar wang afloop. Voor haar sien sy die mooiste daad van liefde en genade ontvou. Dis liefde en genade in aksie – ‘n eerste genade.
Dis asof tyd gaan stilstaan het. Hoe lank sy so gestaan en kyk het na die toneel wat voor haar afspeel, weet sy nie. Dit kon ‘n paar minute wees of dit kon ‘n ewigheid wees. Sy word tot die werlikheid teruggeroep met ‘n klomp dinge wat ter gelyketyd gebeur. Haar eerste gewaarwording is dat die son agter wolke in verdwyn. Waar dit vandaan kom, kan sy nie begryp nie. Terselfde tyd staan haar seuntjie vanuit sy knielhouding af op en draai om na haar. Sy gesiggie is die ene vreugde wanneer hy die leë emmertjie optel en stadig na haar toe stap. Dan hoor sy die dreuning van die weer en die blare begin ritsel as die wind deur die blare begin speel.
Trane van dankbaarheid vloei vryelik oor haar wange. Sy neem haar seuntjie se hand in hare en draai woordeloos om, oppad terug huistoe. Voor hulle die huis haal, plons vet druppels water uit die hemel neer – ‘n tweede genade. Dis so asof die Vader sy seën wil uitstort omdat ‘n klein seuntjie kom stilstaan het by nood.
Om my en jou beweeg daar daagliks sovéél mense wat dors het - dors het vir ‘n bietjie begrip, aandag en ontferming. Mense wat seer in hulle ronddra. As ons tog net partykeer met ‘n tikkie meer deernis die dag tegemoed wil gaan, om soms net by ‘n kollega, ‘n vriend of vriendin, selfs jou huweliksmaat of kind kan gaan stilstaan en luister wat hulle regtig vir jou sê (nog beter – dit wat hulle nie sê nie). Dis dán wanneer ons genadewater begin uitdeel. Ons kan nie altyd in die behoeftes van ander voorsien nie, maar ons kan met ‘n bietjie tyd wat ons kan afknyp, ‘n oor wat hoor en ‘n paar sagte woorde, ‘n groot verskil daar buite maak. Mag ons voetspore hierdie week getuig van stilstaanplekke by dié wat ons paaie mee kruis. Mag dit getuig van deernis, liefde en begrip.
Ralph Waldo Emmerson het eenkeer gesê: “Die grootste geskenk wat jy kan gee, is ‘n stukkie van jouself”. Kom ons maak hierdie week ‘n gee-week. Dit kos niks nie.
Dis immers wat Jesus van ons vra. Hy leer ons in Matteus 25: 35 - 40 juis hiervan.
Dan sal die Koning vir dié aan sy regterkant sê: 'Kom, julle wat deur my Vader geseën is! Die koninkryk is van die skepping van die wêreld af vir julle voorberei. Neem dit as erfenis in besit, want Ek was honger, en julle het My iets gegee om te eet; Ek was dors, en julle het My iets gegee om te drink; Ek was 'n vreemdeling, en julle het My gehuisves; Ek was sonder klere, en julle het vir My klere gegee; siek, en julle het My verpleeg; in die tronk, en julle het My besoek.'Dan sal dié wat die wil van God gedoen het, Hom vra: 'Here, wanneer het ons U honger gesien en U gevoed, of dors en U iets gegee om te drink? En wanneer het ons U 'n vreemdeling gesien en U gehuisves, of sonder klere, en vir U klere gegee? Wanneer het ons U siek gesien of in die tronk en U besoek?'
En die Koning sal hulle antwoord: 'Dit verseker Ek julle: Vir sover julle dit aan een van die geringste van hierdie broers van My gedoen het, het julle dit aan My gedoen.'
Here Jesus, help my om die nood om my raak te sien. Help my om raak te sien as iemand hartseer is, verward is, moedeloos is. Maak my sensitief deur U Gees om te kan kniel by hulle vir wie ek dalk kan help. Help my asseblief om U instrument hier op aarde te wees, om van U genadewater onder mense te help uitdeel. Ek vra dit in U naam. Amen.
Dankie, Brahm Reyneke dat jy hierdie kosbare stuk met ons deel.]
The Ant and the Contact Lens: a true story
She felt the panic rising in her, so she began praying. She
prayed for calm, and she prayed that she may find her contact lens.
When she got to the top, a friend examined her eye and her
clothing for the lens, but it was not to be found. Although she was calm now
that she was at the top, she was saddened because she could not clearly see
across the range of mountains. She thought of the bible verse ‘The eyes of the
Lord run to and fro throughout the whole earth.’
She thought, ‘Lord, You can see all these mountains. You
know every stone and leaf, and You know exactly where my contact lens is.
Please help me.’
Later, when they had hiked down the trail to the bottom of
the cliff they met another party of climbers just starting up the face of the
cliff. One of them shouted out, ‘Hey, you guys! Anybody lose a contact lens?’
Well, that would be startling enough, but you know why the
climber saw it? An ant was moving slowly across a twig on the face of the rock,
carrying it!
I think it would do all of us some good to say, ‘God, I
don’t know why You want me to carry this load. I can see no good in it and it’s
awfully heavy. But, if You want me to carry it, I will.’
God doesn’t call the qualified, He qualifies the called.
[Thank you, JD van den Berg for sharing this with us.]
In hierdie tyd van inperking, het 'n mens baie tyd om te dink. En elke dag besef 'n mens dat jy meer dinge het om voor dankie te sê as andersom. Dankbaarheid moet 'n leefwyse word. Ek kan nie anders as om vir God dankie te sê vir
elkeen van daardie mense wat God om elke hoek en draai op my lewenspad geplaas het nie. Sommige dalk net een keer, party meer as een keer. Ander aanmekaar. Ek is vandag wie ek
is omdat God my paaie laat kruis het met ander.
Ons leer van elkeen in die lewe. Hoe om te wees en hoe om nie te wees nie. Vandag wil ek dankie sê vir elke mens wat my pad gekruis het, want ek is as mens op hierdie manier gevorm.
Ek kon leer. Ek kon oefen. Ek kon sien. Ek kon naboots. Ek kon val. Ek kon
opstaan. En ek kon weer vir ander ’n tot diens wees.
Dankie vir elkeen van julle!
ABOUT ICE CREAM AND A CHILD'S PRAYER
Author Unknown
"Ice Cream Is Sometimes Good For The Soul"
Along with the laughter from the other customers nearby, I heard a woman remark, "That's what's wrong with this country. Kids today don't even know how to pray. Asking God for Ice Cream! Why, I never!"
Hearing this, my son burst into tears and asked me, "Did I do it wrong? Is God mad at me?"
As I held him and assured him that he had done a terrific job and God was certainly not mad at him, an elderly gentleman approached the table. He winked at my son and said, "I happen to know that God thought that was a great prayer."
"Really?" my son asked.
"Cross my heart." Then in theatrical whisper he added (indicating the woman whose remark had started this whole thing), "too bad she never asks God for Ice Cream. A little Ice Cream is good for the soul sometimes."
Naturally, I bought my kid Ice Cream at the end of the meal. My son stared at his for a moment and then did something I will remember the rest of my life. He picked up his Sundae and without a word walked over and placed it in front of the woman. With a big smile he told her, "Here, this is for you. Ice Cream is good for the soul sometimes and my soul is good already!"
A SUPER MIRACLE
A young man working in the army was constantly humiliated because he believed in God. One day the captain wanted to humiliate him before the troops. He called the young man and said: "Young man come here, take the key and go and park the Jeep in front. The young man replied: "I cannot drive! The captain said: "Well then ask for assistance of your God! Show us that He exist!"
[Thank you, JD van den Berg for sharing this with us.]
Hoekom ek altyd die een moet wees wat begin met die wasgoed wanneer al die waspoeier klaar is sal g'n mens weet nie. Nou ja, dis was tyd vir my “gryp en betaal”-lopie by die supermark en ek het toe sommer maar ‘n paar ander noodsaaklikhede ook gekry soos gloeilampe, papierhanddoeke en vullissakke.
Ek haas my deur die winkelrakke, gryp van die rakke wat ek nodig het en maak vir die betaalpunt net om geblokkeer te word in die nou winkelgangetjie deur ‘n jong seun van so ongeveer sestien jaar oud. Gelukkig is ek nie ‘n baie ongeduldige mens nie en het rustig gewag dat die seun my moes opmerk en dan opsy staan.
Dit was toe dat hy baie opgewonde met sy arms in die lug waai en met ‘n luide stem verklaar, “Moekie, ek is hier.” Dit was nou baie duidelik dat die seun verstandelik gestremd was en dat hy geskrik het toe hy omdraai en my so naby aan hom sien, wat wag om verby te skuur.
Sy oë het behoorlik gerek en die verbasing was groot op sy gesig toe ek vraag, “Hi Boet, wat is jou naam?” “My naam is Denny en ek doen inkopies saam met my Moekie,” antwoord hy trots. “Wow,” sê ek, “dis ‘n koel naam, ek wens my naam was Denny, maar my naam is Hal.” “Hal soos in hallo?” vra hy. “Ja” antwoord ek. “Hoe oud is jy Denny?”
“Hoe oud is ek Moekie?” vra hy sy ma terwyl sy stadig aangestap kom vanaf die gangetjie langsaan. “Jy is vyftien jaar oud, Denny, maar wees nou ‘n soet seun en laat die man verbykom.” Ek groet haar en sit my gesprek voort met Denny en ons gesels vir ‘n paar minute oor die somer, fietse en die skool. Ek sien sy bruin oë vonkel met opgewondenheid omdat hy die middelpunt van iemand anders se gesprek is.
Hy het toe skielik omgedraai en koers gekies na die speelgoedafdeling.
Denny se ma het ‘n verbaasde uitdrukking op haar gesig gehad en my bedank omdat ek tyd geneem het om met haar seun te gesels.
Sy vertel my dat die meeste mense wil nie eens na hom kyk nie wat nog te sê om met hom te gesels ... Ek het haar meegedeel dat dit vir my ‘n plesier was en toe sê ek vir haar iets wat ek geen idee het waarvandaan dit kom nie, behalwe deur die influistering van die Heilige Gees.
Ek vertel haar toe dat daar baie rooi, geel en pienk rose in God se tuin is, maar
‘Blou Rose’ is baie skaars en moet waardeer word vir hul skoonheid en uitsonderlikheid. Jy sien, Denny, is ‘n ‘Blou Roos’ en as iemand nie stop en ruik aan daardie roos met sy hart en dit aanraak met sy welwillendheid nie, dan het hulle ‘n seën van God gemis.
Sy het vir ‘n oomblik stil gebly en met ‘n traan in haar oog gevra, “Wie is jy?” Sonder om te dink het ek geantwoord. “Oh, ek is seker maar net ‘n aster of ‘n kappertjie, maar ek is verseker dankbaar om in die tuin van God te mag bly.”
[Anoniem]
87 Year Old Woman Named Rose
I stood up to look around when a gentle hand touched my shoulder. I turned around to find a wrinkled, little old lady beaming up at me with a Smile that lit up her entire being.
She said, "Hi, Handsome! My name is Rose. I'm 87 years old. Can I give you a hug?"
I laughed and enthusiastically responded, "Of course you may!" and she gave me a giant squeeze.
"Why are you in college at such a young, innocent age?" I asked. She jokingly replied, "I'm here to meet a rich husband, get married, have a couple of children, and then retire and travel."
"No seriously," I asked. I was curious what may have motivated her to be taking on this challenge at her age.
"I always dreamed of having a college education and now I'm getting one!" she told me.
After class we walked to the student union building and shared a chocolate milkshake. We became instant friends. Every day for the next three months we would leave class together and talk nonstop.
I was always mesmerized listening to this "time machine" as she shared her wisdom and experience with me.
Over the course of the year, Rose became a campus icon and she easily made friends wherever she went. She loved to dress up and she reveled in the attention bestowed upon her from the other students. She was living it up.
At the end of the semester we invited Rose to speak at our football banquet. I'll never forget what she taught us. She was introduced and stepped up to the podium. As she began to deliver her prepared speech, she dropped her 3x5 cards on the floor.
Frustrated and a little embarrassed she leaned into the microphone and simply said, "I'm sorry I'm so jittery. I gave up beer for Lent and this whiskey is killing me! I'll never get my speech back in order, so let me just tell you what I know." As we laughed, she cleared her throat and began:
"We do not stop playing because we are old; we grow old because we stop playing. There are only four secrets to staying young, being happy, and achieving success. You have to laugh and find humor everyday. You've got to have a dream. When you lose your dreams, you die. We have so many people walking around who are dead, and they don't even know it!" she said.
"There is a huge difference between growing older and growing up. If you are nineteen years old and lie in bed for one full year and don't do one productive thing, you will turn 20 years old. If I am 87 years old, and stay in bed for a year, and never do anything, I will turn 88. Anybody can grow older. That doesn't take any talent or ability," she added.
"The idea is to grow up by always finding the opportunity in change. Have no regrets. The elderly usually don't have regrets for what we did, but rather for things we did not do. The only people who fear death are those with regrets."
She concluded her speech by courageously singing "The Rose." She challenged each of us to study the lyrics and live them out in our daily lives.
At the years end, Rose finished the college degree she had begun all those years ago. One week after graduation Rose died peacefully in her sleep. Over two thousand college students attended her funeral in tribute to the wonderful woman who taught by example that it's never too late to be all you can possibly be.
[Anonymous]
Remember these 'inspiring words' in loving memory of ROSE...
"GROWING OLDER IS MANDATORY, GROWING UP IS OPTIONAL."
Dankie, Johann van den Berg, wat hierdie stukkie vir ons ingestuur het!
This is Shrek ...
This is Shrek the sheep. He became famous several years ago when he was found after hiding out in caves for six years. Of course, during this time his fleece grew without anyone there to shorn (shave) it. When he was finally found and shaved, his fleece weighed an amazing sixty pounds. Most sheep have a fleece weighing just under ten pounds, with the exception usually reaching fifteen pounds, maximum. For six years, Shrek carried six times the regular weight of his fleece. Simply because he was away from his shepherd.
This reminds me of John 10 when Jesus compares Himself to a shepherd, and His followers are His sheep. Maybe it’s a stretch, but I think Shrek is much like a person who knows Jesus Christ but has wandered. If we avoid Christ’s constant refining of our character, we’re going to accumulate extra weight in this world—a weight we don’t have to bear.
When Shrek was found, a professional sheep shearer took care of Shrek’s fleece in twenty-eight minutes. Shrek’s sixty pound fleece was finally removed - enough wool to make suits for 20 men! All it took was coming home to his shepherd.
I believe Christ can lift the burdens we carry, if only we stop hiding. He can shave off our ‘fleece’—that is, our self-imposed burdens brought about by wandering from our Good Shepherd.
“Come to Me, all you who are weary and burdened, and I will give you rest. Take My yoke upon you and learn from Me, for I am gentle and humble in heart, and you will find rest for your souls. For My yoke is easy and my burden is light.” Matthew 11:28-30
[Thank you, JD van den Berg for sharing this with us.]
'n Pa se oë
In Derde Laan staan ‘n klein huisie met 'n pragtige roostuin en 'n groot populierboom. Dit is hier waar Theo en sy pa gebly het. Hulle het alleen daar gebly, want sy ma is jare gelede al oorlede.
Die Potloodmaker neem die potlood eenkant toe voordat hy hom
in die potloodboksie plaas. “Daar is 5
dinge wat jy te alle tye moet onthou, voordat ek jou in die wêreld instuur,”
deel hy die potlood mee. “Onthou hulle te alle tye en moet nie een vergeet nie,
dan sal jy die beste potlood wees.”
2: "Jy sal van tyd tot tyd ‘n pynlike skerpmakingsproses moet deurgaan, maar jy het dit nodig om ‘n beter potlood te wees.”
3: "Jy sal in staat wees om enige fout te korrigeer wat jy gemaak het.”
4: "Die heel belangrikste deel van jou, sal altyd dit wees wat binne-in jou is.”
5: "Op elke oppervlak waar jy gebruik word, moet jy jou merk los. Maak nie saak van die toestande nie, jy moet aanhou om te skryf.”
Die Potlood verstaan en belowe om die reëls te onthou en gaan in die potloodboksie in met die uitsluitlike doel in sy hart om die heel beste potlood in die wêreld te wees.
1: "Jy sal sal in staat wees om baie en
groot dinge te doen, maar slegs as jy jouself toelaat om vasgehou te word in iemand
se hand.”
The frog story
A group of frogs were traveling through the woods and two of them fell into a deep pit. All the other frogs gathered around the pit. When they saw how deep the pit was, they told the two frogs that they were as good as dead. The two frogs ignored the comments and tried to jump up out of the pit with all of their might. The other frogs kept telling them to stop, that they were as good as dead. Finally, one of the frogs took heed to what the other frogs were saying and gave up. He fell down and died.
The other frog continued to jump as hard as he could. Once again, the crowd of frogs yelled at him to stop the pain and just die. He jumped even harder and finally made it out.
When he got out, the other frogs said, "Did you not hear us?" The frog explained to them that he was deaf. He thought they were encouraging him the entire time.
This story teaches two lessons:
There is power of life and death in the tongue. An encouraging word to someone who is down can lift them up and help them make it through the day.
A destructive word to someone who is down can be what it takes to kill them. Be careful of what you say.
Speak life to those who cross your path. The power of words....it is sometimes hard to understand that an encouraging word can go such a long way. Anyone can speak words that tend to rob another of the spirit to continue in difficult times.
Special is the individual who will take the time to encourage another.
Be special to others.
[Author Unknown]
Ek wou die wêreld verander ...
Almal in die dorp het dié twee se verhouding bewonder. Theo se pa het nie een van sy rugbywedstryde misgeloop nie. Of dit nou mooiweer of stormweer was, jy kon verseker weet, Theo se pa was daar. Hy was sy seun se grootste aanhanger.
Ironies, Theo het nooit in ‘n wedstryd gespeel nie; hy was altyd die reserwe. Ná elke wedstryd was sy pa se woorde: “Miskien speel jy volgende keer.” Dan het sy pa altyd met sy arm om Theo se skouer daar weggestap.Sonder enige druk van sy pa se kant, het Theo aangehou oefen en het hy altyd sy beste by elke oefening gegee. Hy het egter deur sy hele hoërskoolloopbaan die reserwebank vol gesit, want - omdat die skool klein was - het hulle net een span in sy ouderdomsgroep gehad.
Maar sy pa het steeds getrou al die wedstryde bygewoon.Dit was voor een van die laaste wedstryde in sy matriekjaar dat ‘n tragedie Theo tref. Sy pa is skielik dood. Dit was vir hom ‘n baie groot skok. Hy het die afrigter gevra om dié week van die oefeninge verskoon te word. Die afrigter het vir hom gesê: “Theo, neem soveel tyd as wat jy wil, want dis ‘n groot verlies wat jou getref het.”
Ironies, Theo het nooit in ‘n wedstryd gespeel nie; hy was altyd die reserwe. Ná elke wedstryd was sy pa se woorde: “Miskien speel jy volgende keer.” Dan het sy pa altyd met sy arm om Theo se skouer daar weggestap.Sonder enige druk van sy pa se kant, het Theo aangehou oefen en het hy altyd sy beste by elke oefening gegee. Hy het egter deur sy hele hoërskoolloopbaan die reserwebank vol gesit, want - omdat die skool klein was - het hulle net een span in sy ouderdomsgroep gehad.
Maar sy pa het steeds getrou al die wedstryde bygewoon.Dit was voor een van die laaste wedstryde in sy matriekjaar dat ‘n tragedie Theo tref. Sy pa is skielik dood. Dit was vir hom ‘n baie groot skok. Hy het die afrigter gevra om dié week van die oefeninge verskoon te word. Die afrigter het vir hom gesê: “Theo, neem soveel tyd as wat jy wil, want dis ‘n groot verlies wat jou getref het.”
Die Saterdag met die wedstryd daag Theo in sy rugbyklere by die wedstryd op. Hy gaan staan voor die afrigter en pleit-vra: “Meneer, kan ek asseblief vandag speel?” Die afrigter het gevoel dat hy met so ‘n belangrike wedstryd nie kon bekostig om ‘n swak speler in te span nie, maar besluit toe tog om hom te laat speel. Hy het geredeneer: Hoeveel jare lank oefen hy nou al getrou sonder om te speel en boonop is sy pa dood. Ek sal hom ‘n kans gee.
Theo speel fantasties en druk selfs die wendrie. Na die tyd stap die afrigter na Theo: “Waar het jy al die tyd hierdie talent gebêre? Jy was briljant.” Theo het met trane in sy oë gesê: “Meneer, my pa is in die hemel. Meneer weet hy het getrou al die wedstryde bygewoon, al was hy blind. Wel, vandag was die eerste keer dat hy my kon sien speel. Ek wou vir hom wys … ek kán speel!”
Die gelykenis van die potlood
2: "Jy sal van tyd tot tyd ‘n pynlike skerpmakingsproses moet deurgaan, maar jy het dit nodig om ‘n beter potlood te wees.”
3: "Jy sal in staat wees om enige fout te korrigeer wat jy gemaak het.”
4: "Die heel belangrikste deel van jou, sal altyd dit wees wat binne-in jou is.”
5: "Op elke oppervlak waar jy gebruik word, moet jy jou merk los. Maak nie saak van die toestande nie, jy moet aanhou om te skryf.”
Die Potlood verstaan en belowe om die reëls te onthou en gaan in die potloodboksie in met die uitsluitlike doel in sy hart om die heel beste potlood in die wêreld te wees.
Gebruik hierdie potlood as 'n simbool vir ons as mens.
Plaas jouself in die plek van die potlood. Onthou altyd hierdie reëls en moenie dit ooit vergeet nie, slegs dan sal jy die beste mens word wat jy kan wees.
1: Jy sal in staat wees om baie en groot dinge te doen, maar slegs as jy jouself toelaat om deur God se hand vasgehou te word. Maak jouself toeganklik vir ander mense om te deel in die baie seëninge wat jy het.
2: Jy sal van tyd tot tyd ‘n pynlike skerpmakingsproses moet deurgaan deur probleme wat op jou pad gaan kom, maar jy het hulle nodig om ‘n beter mens te word.
3: Jy sal in staat wees om enige fout te korrigeer wat jy gemaak het.
4: Die heel belangrikste deel van jou sal altyd wees dit wat binne-in jou is.
5: Op elke oppervlak waaroor jy loop, moet jy jou merk maak. Maak nie saak wat die situasie is nie, jy moet aangaan om jou plig te doen.
Plaas jouself in die plek van die potlood. Onthou altyd hierdie reëls en moenie dit ooit vergeet nie, slegs dan sal jy die beste mens word wat jy kan wees.
1: Jy sal in staat wees om baie en groot dinge te doen, maar slegs as jy jouself toelaat om deur God se hand vasgehou te word. Maak jouself toeganklik vir ander mense om te deel in die baie seëninge wat jy het.
2: Jy sal van tyd tot tyd ‘n pynlike skerpmakingsproses moet deurgaan deur probleme wat op jou pad gaan kom, maar jy het hulle nodig om ‘n beter mens te word.
3: Jy sal in staat wees om enige fout te korrigeer wat jy gemaak het.
4: Die heel belangrikste deel van jou sal altyd wees dit wat binne-in jou is.
5: Op elke oppervlak waaroor jy loop, moet jy jou merk maak. Maak nie saak wat die situasie is nie, jy moet aangaan om jou plig te doen.
Soos die potlood, moet ons slegs 'n instrument in die hande
van die Skepper wees!!
The other frog continued to jump as hard as he could. Once again, the crowd of frogs yelled at him to stop the pain and just die. He jumped even harder and finally made it out.
When he got out, the other frogs said, "Did you not hear us?" The frog explained to them that he was deaf. He thought they were encouraging him the entire time.
This story teaches two lessons:
There is power of life and death in the tongue. An encouraging word to someone who is down can lift them up and help them make it through the day.
A destructive word to someone who is down can be what it takes to kill them. Be careful of what you say.
Speak life to those who cross your path. The power of words....it is sometimes hard to understand that an encouraging word can go such a long way. Anyone can speak words that tend to rob another of the spirit to continue in difficult times.
Special is the individual who will take the time to encourage another.
Be special to others.
[Author Unknown]
Ek wou die wêreld verander ...
Ek was 'n gedrewe jong man, vol energie, planne en
oorentoesiasties. Dus het my gedagtegang as volg geloop...
Toe ek ‘n jong man was, wou ek die wêreld verander.
Ek het gevind dat dit moeilik is om die wêreld te verander, dus het ek probeer om my land te verander.
Toe ek vind dat ek nie my land kon verander nie, het ek begin fokus op my dorp. Ek kon nie my dorp verander nie en, as ‘n heelwat ouer man, het ek probeer om my gesin te verander.
Nou, as ‘n ou man, besef ek dat die enigste ding wat ek kan verander, is myself en skielik besef ek dat indien ek lank gelede myself verander het, kon ek ‘n inpak op my gesin gehad het.
Ek het gevind dat dit moeilik is om die wêreld te verander, dus het ek probeer om my land te verander.
Toe ek vind dat ek nie my land kon verander nie, het ek begin fokus op my dorp. Ek kon nie my dorp verander nie en, as ‘n heelwat ouer man, het ek probeer om my gesin te verander.
Nou, as ‘n ou man, besef ek dat die enigste ding wat ek kan verander, is myself en skielik besef ek dat indien ek lank gelede myself verander het, kon ek ‘n inpak op my gesin gehad het.
[Onbekende Monnik]
Wat wag daar aan die anderkant?
’n Baie siek man besoek sy dokter. Albei van hulle weet dat
die begin van die einde baie naby is en terwyl hy besig is om die ondersoekkamer
te verlaat, draai hy om na die dokter en sê: “Dokter, ek is bang om dood te
gaan. Vertel my wat wag daar aan die anderkant vir my.”
“Ek weet nie,” antwoord die dokter.
“Jy weet nie? Jy wat ’n gelowige man is, weet nie wat aan die anderkant wag nie?”
Die dokter het reeds sy hand op die deurhandvatsel gehad, toe die pasiënt aan
hom die vraag vra. En met sy hand steeds op die handvatsel, hoor hy ’n gekrap
en ’n gedempte getjank aan die anderkant van die deur. Toe hy die deur oopmaak,
spring sy hond na binne, in die ondersoekkamer, met 'n stert wat waai, die ene
blydskap om sy baas te sien.
Terwyl hy omdraai na sy pasiënt sê die dokter: “Het jy my hond so optrede opgemerk?
Hy was nog nooit vantevore in die ondersoekkamer nie. Hy het nie ’n idee gehad wat
binne-in die kamer is nie... Hy weet niks nie, behalwe dat sy eienaar híér
binne was en toe ek die deur oopmaak, het hy sonder enige vrees ingespring.”
“Ek weet min van wat aan die anderkant van die dood is, maar ek weet een ding...
Ek weet my Meester is daar en dit is
genoeg vir my.”
Die gewig van gebed...
Met die nood van haar gesin ingeskerp in haar gedagtes, pleit sy: "Asseblief, Meneer! Ek sal aan u die geld bring so gou as wat ek kan."
John verduidelik aan haar dat hy nie aan haar kruideniersware op skuld kan gee nie, aangesien sy nie ‘n rekening by die winkel het nie.
Langs die toonbank het ‘n kliënt gestaan wat die hele gesprek tussen die twee gehoor het. Die kliënt stap vorentoe en sê aan die winkelier dat hy sal instaan vir al die kruideniersware wat die dame vir haar gesin nodig het.
Die winkelier sê met ‘n baie huiwerige stem: "Het jy ‘n kruidenierswarelys?"
Louise antwoord: "Ja, Meneer."
“Goed,” sê hy, ”plaas jou kruidenierswarelys op die balanseerskaal en wat ookal jou lys weeg, sal ek in gewig die kruideniersware aan jou gee.”
Louise, aarsel ‘n oomblik met ‘n geboë hoof, dan haal sy uit haar handsak ‘n pen en papiertjie en skryf iets daarop neer. Sy plaas die papiertjie versigtig op die skaal met haar hoof steeds geboë. Die oë van die winkelier en die kliënt rek in ongeloof toe die skaal afgaan en onderbly.
Die winkelier staar na die skaal, draai stadig na die kliënt en sê gegrief: “Ek kan dit nie glo nie.” Die kliënt glimlag en die winkelier begin kruideniersware op die anderkant van die skaal te plaas. Die skaal balanseer nie en hy plaas steeds meer kruideniersware op die skaal, totdat daar nie meer plek op die skaal is nie. Die winkelier staan daar met groot ergerlikheid duidelik op sy gesig te bespeur.
Uiteindelik, gryp hy die stukkie papier van die skaal en kyk daarna met groot verbasing. Dit was nie ‘n kruidenierslys nie, maar ‘n gebed wat sê: “Dierbare Vader, U weet wat ek nodig het en ek los die lysie in U hande.”
Die winkelier gee haar al die kruideniersware wat op die skaal was en staan in geskokte stilte. Louise bedank hom en verlaat die winkel. Die kliënt gee aan die winkelier vyftig dollar en sê: “Dit was elke sent werd.”
Dit was eers later dat John Longhouse ontdek het dat die skaal stukkend was, derhalwe is dit net God wat weet hoeveel ‘n gebed weeg ...
[Oorgeneem van die internet]
[Oorgeneem van die internet]
Barbiere BESTAAN!
Hierdie is een van die beste verduidelikings waarom God pyn en ellende toelaat…
’n Man het na die haarkapper gegaan om sy hare en sy baard te sny en te knip. Soos wat die barbier knip-sny, het ʼn aangename gesprek gevolg. Hulle het oor baie dinge en verskeie onderwerpe gesels. Toe hulle uiteindelik die onderwerp Hemelse Vader aanraak, sê die barbier: “Ek glo nie God bestaan nie!”
“Hoekom sê jy so?” vra die kliënt. “Wel, gaan net straat toe, dan sal jy besef dat God nie bestaan nie. Sê my, as God dan bestaan, sal daar so baie siek mense wees?
"Sal daar dan so baie verwaarloosde kinders wees?”
"Indien God bestaan, behoort daar nie ellende nog pyn te wees nie. Ek kan nie dink dat ʼn liefdevolle God sou al hierdie dinge toelaat nie.” Die kliënt het vir ʼn wyle diep gedink, maar hy het nie gereageer nie, aangesien hy nie in ʼn verdere argument betrokke wou raak nie. Die barbier het sy werk klaar gemaak en die kliënt het die winkel verlaat.
Net nadat hy die haarkappery verlaat het, sien hy in die straat ʼn man met lang, gekoekte, vuil, toutjiesrige hare en ʼn ongeknipte baard. Hy lyk vuil en onversorgd. Die kliënt draai om en gaan die haarkappery weer in en sê aan die barbier:
“Jy weet wat? Barbiere bestaan nie!” “ Hoe kan jy so sê?” vra die verbaasde barbier. “Ek is hier en ek is ʼn barbier. En ek het jou netnou gehelp!” “ Nee!” roep die kliënt uit. “Barbiere bestaan nie, omdat, as hulle sou bestaan, sal daar geen mense met slordige vuil lang hare en ongeknipte baarde, soos die man daar buite, wees nie.”
“Aha, maar barbiere BESTAAN! Dit is wat gebeur wanneer mense nie na my toe kom nie.”
“Presies!” knik-sê die kliënt bevestigend. “ Dit is die punt! God BESTAAN ook!! Dit is wat gebeur wanneer mense nie na Hom toe gaan nie en nie na Hom opkyk om hulp nie. Dit is die rede hoekom daar soveel pyn en ellende in die wêreld is.”
Twee mans was albei baie ernstig siek en hulle het saam in dieselfde hospitaalkamer gelê. Die een man kon elke dag 'n uur lank regop sit in sy bed om die vog uit sy longe te laat dreineer. Sy bed was langs die kamer se enigste venster. Die ander man moes die hele tyd plat op sy rug lê.
Die mans het ure lank met mekaar gelê en gesels en elke middag wanneer die man in die bed by die venster kon regop sit, het hy die tyd verwyl deur vir sy kamermaat al die dinge wat hy buite die venster kon sien, te beskryf.
Die man in die ander bed het begin leef vir hierdie een uur waarin sy wêreld verbreed is en hy nuwe krag kon kry deur al die aktiwiteit en kleur van die wêreld daar buite.
Die venster het uitgekyk oor 'n park met 'n pragtige meer. Eende en swane het in die water gespeel, terwyl kinders hulle bootjies laat seil het. Statige ou bome het die landskap verfraai, jong verliefdes het hand aan hand tussen die blomme met hulle kleureprag deurgestap en 'n pragtige uitsig op die stad se kimlyn kon in die verte gesien word.
Terwyl die man by die venster al hierdie dinge tot in die fynste besonderhede beskryf het, het die man aan die ander kant van die vertrek sy oë toegemaak en die toneel in sy verbeelding gesien. Een warm middag het die man by die venster 'n optog beskryf wat daar verbygekom het. Al kon die ander man nie die orkes hoor nie, kon hy alles in sy geestesoog sien, terwyl die man by die venster alles met woorde geskilder het. Dae en weke het só verbygegaan.
Een oggend het een van die verpleegsters water gebring om hulle te was. Sy het afgekom op die lewelose liggaam van die man by die venster. Hy het vredevol in sy slaap gesterf.
Die oomblik toe dit gepas gelyk het, het die ander man gevra of hy na die bed by die venster geskuif kon word. Die verpleegster het hom met graagte verskuif en nadat sy seker gemaak het dat hy gemaklik is, het sy hom alleen gelaat. Stadig, pynlik, het hy hom op sy een elmboog gestut om sy eerste kykie op die wêreld daar buite te kry.
Uiteindelik sou hy die vreugde hê om alles self te sien.
Hy het hom ingespan, stadig na die venster gedraai en uitgekyk.
Al wat hy gesien het, was 'n kaal muur. Die man het die verpleegster gevra hoekom sy oorlede kamermaat gedring gevoel het om aan hom al daardie wonderlike dinge buite te beskryf, al het dit nie eens bestaan nie.
Die verpleegster het geantwoord dat daardie man blind was en nie eens die muur kon sien nie. Toe het sy gesê: "Dalk wou hy jou bemoedig en aan jou hoop gee."
Daar lê geweldig baie vreugde daarin om ander mense gelukkig te maak, te bemoedig en hoop te gee, ten spyte van ons eie situasie.
Hoop is om die melodie van die toekoms te hoor. Geloof is om nou reeds op die maat daarvan te dans. (Rubem Alves)
[Verwerk uit: Hou styf vas aan die hoop wat jy bely: November 2009]
DIE HANDE VAN 'N VRIEND
Aan die einde van die 15de eeu het twee leerjongens, Hans en Albrecht, in die houtsneebedryf in Frankryk studeer. Albei wou baie graag ook in die skilderkuns gaan studeer, maar nie een van die twee het geld gehad nie.
Die mans het ure lank met mekaar gelê en gesels en elke middag wanneer die man in die bed by die venster kon regop sit, het hy die tyd verwyl deur vir sy kamermaat al die dinge wat hy buite die venster kon sien, te beskryf.
Die man in die ander bed het begin leef vir hierdie een uur waarin sy wêreld verbreed is en hy nuwe krag kon kry deur al die aktiwiteit en kleur van die wêreld daar buite.
Die venster het uitgekyk oor 'n park met 'n pragtige meer. Eende en swane het in die water gespeel, terwyl kinders hulle bootjies laat seil het. Statige ou bome het die landskap verfraai, jong verliefdes het hand aan hand tussen die blomme met hulle kleureprag deurgestap en 'n pragtige uitsig op die stad se kimlyn kon in die verte gesien word.
Terwyl die man by die venster al hierdie dinge tot in die fynste besonderhede beskryf het, het die man aan die ander kant van die vertrek sy oë toegemaak en die toneel in sy verbeelding gesien. Een warm middag het die man by die venster 'n optog beskryf wat daar verbygekom het. Al kon die ander man nie die orkes hoor nie, kon hy alles in sy geestesoog sien, terwyl die man by die venster alles met woorde geskilder het. Dae en weke het só verbygegaan.
Een oggend het een van die verpleegsters water gebring om hulle te was. Sy het afgekom op die lewelose liggaam van die man by die venster. Hy het vredevol in sy slaap gesterf.
Die oomblik toe dit gepas gelyk het, het die ander man gevra of hy na die bed by die venster geskuif kon word. Die verpleegster het hom met graagte verskuif en nadat sy seker gemaak het dat hy gemaklik is, het sy hom alleen gelaat. Stadig, pynlik, het hy hom op sy een elmboog gestut om sy eerste kykie op die wêreld daar buite te kry.
Uiteindelik sou hy die vreugde hê om alles self te sien.
Hy het hom ingespan, stadig na die venster gedraai en uitgekyk.
Al wat hy gesien het, was 'n kaal muur. Die man het die verpleegster gevra hoekom sy oorlede kamermaat gedring gevoel het om aan hom al daardie wonderlike dinge buite te beskryf, al het dit nie eens bestaan nie.
Die verpleegster het geantwoord dat daardie man blind was en nie eens die muur kon sien nie. Toe het sy gesê: "Dalk wou hy jou bemoedig en aan jou hoop gee."
Daar lê geweldig baie vreugde daarin om ander mense gelukkig te maak, te bemoedig en hoop te gee, ten spyte van ons eie situasie.
Hoop is om die melodie van die toekoms te hoor. Geloof is om nou reeds op die maat daarvan te dans. (Rubem Alves)
[Verwerk uit: Hou styf vas aan die hoop wat jy bely: November 2009]
DIE HANDE VAN 'N VRIENDAan die einde van die 15de eeu het twee leerjongens, Hans en Albrecht, in die houtsneebedryf in Frankryk studeer. Albei wou baie graag ook in die skilderkuns gaan studeer, maar nie een van die twee het geld gehad nie.
Hulle besluit toe op die volgende oplossing: Een van hulle sal eers gaan werk en genoeg geld maak sodat die ander van die inkomste kan studeer. Wanneer die eerste een dan klaar gestudeer is en ryk en beroemd geword het, sal hy weer geld voorsien vir die ander een om te studeer.
Die vraag was natuurlik net: Wie sou eerste gaan studeer? Uiteindelik het hulle 'n geldstuk opgeskiet om te besluit en Albrecht het gewen.
Terwyl Albrecht in Venesië gaan studeer, het Hans as 'n grofsmid gaan werk. Elke maand wanneer hy sy salaris gekry het, het hy 'n groot deel daarvan vir sy vriend se studie aangestuur.
Die maande het jare geword en uiteindelik was Albrecht behoorlik gekwalifiseer. Hy het na Duitsland, sy geboorteland, teruggekeer en as meesterskilder begin naam maak. Nou was dit sy beurt om sy vriend Hans finansieel te help met sy studie.
Die twee het 'n blye weerontmoeting gehad, maar toe Albrecht na sy vriend se hande kyk, het hy trane in sy oë gekry. Toe eers kon jy werklik die omvang van sy vriend se opoffering begryp: die baie jare van brute handearbeid as grofsmid het Hans se sensitiewe hande gekneus en vol eelte gelaat. Sy hande was nou so grof dat dit nooit weer die fyn kwas van 'n skilder sou kon hanteer nie.
In nederige dankbetoon vir die jare van opoffering wat dit vir hom moontlik gemaak het om 'n groot skilder te word, het Albrecht Durer 'n portret geskilder van sy vriend Hans se beskadigde hande - die hande wat so hard en so getrou gewerk het, sodat Durer sy talent kon ontwikkel.
Die dag toe hy aan sy vriende die skildery van die "Biddende hande" oorhandig, het hy nooit geweet dat die simbool van vriendskap en opoffering eendag aan miljoene mense oor die wêreld heen bekend sou raak as 'n simbool van gebed nie.
[Oorgeneem van die internet]
No comments:
Post a Comment