Woensdag-wysheid

Op 'n teerpad snel die lewe by jou verby. Gebruik soms die grondpad om die Skepper van die natuur te ontmoet tussen die bome, miershope en grassade. 

Dinsdag-denke: Mike se Kersfeesboodskap

Dis Kersfees en soos dit tradisioneel gaan is dit mos die tyd dat ons die weeshuise en ouetehuise ens. besoek.

‘n Sendingpaartjie het besoek afgelê by 'n weeshuis, en voor al die geskenkies uitgedeel is, het die sendeling se vrou die kinders bymekaar geroep, en sy het vir hulle die Kersverhaal vertel. Hulle het gehoor van Josef en Maria wat in Bethlehem aangekom het, en dat daar nie vir hulle plek was nie en hulle toe in die stal beland het.

Daar is Jesus toe gebore en in die krip geplaas. Dwarsdeur die verhaal het die kinders vasgenael gesit en luister. ‘n Paar se mondjies het oopgehang en hulle het nie beweeg nie.

Vir die meeste van hierdie kinders was dit die eerste keer dat hulle die Kersverhaal gehoor het.

Na die verhaal het die sendingpaartjie toe stukke karton uitgedeel en hulle almal geleer hoe om ‘n krip te maak uit die karton. Toe die krip klaar was, kon hulle grassies buite gaan haal om in die krip te sit, en ‘n ou stuk lap is opgesny en uitgedeel om as 'n kombers te dien, en uit viltmateriaal is daar vir hulle gewys hoe om ‘n figuurtjie uit te sny wat sou dien as die Baba.

Terwyl hierdie weeskinders druk besig was om die verhaal wat hulle nou net gehoor het uit te beeld het die sendeling se vrou tussen hulle deurgestap om te sien hoe hulle vorder. Alles het mooi gelyk en toe kom sy by die tafeltjie waar klein Mike besig was om te werk. Mike was 5 jaar oud, en toe sy nader stap, sien sy tot haar verbasing dat daar in sy krip, nie net een baba is nie, maar twee.

Sy het gedink miskien het Mike die verhaal verkeerd verstaan en hom gevra om vir haar die verhaal te vertel soos hy dit verstaan het. Alles was doodreg en hy het die verhaal pragtig vertel, tot by die gedeelte waar Josef en Maria die Baba in die krip neergelê het. Toe staan hy regop, en ewe kordaat vertel hy toe die volgende weergawe: Sy weergawe ...

Hy vertel vir die sendeling se vrou: “En ek was ook daar daardie aand, toe Jesus gebore is. En toe kyk Jesus reguit vir my en Hy vra toe vir my, Mike het jy ‘n plekkie om te bly ... En toe sê ek vir Hom, nee, Jesus, ek het nie ‘n mamma en ‘n pappa nie, en ek het ook nie ‘n huis om in te bly nie. Ek is maar net ‘n weeskind wat nêrens behoort nie.

En toe sê Jesus vir my ek kan maar by Hom kom bly. Toe dink ek so bietjie en toe sê ek vir Jesus maar ek het nie ‘n geskenkie om vir Hom te gee soos die wyse manne nie. Maar toe vra ek Hom of dit reg is dat ek by Hom in die krip kan kom lê, dan sal ek Hom lekker warm hou, en dis mos ook ‘n geskenk.

Toe kyk Jesus vir my en Hy sê, as jy my warm hou, dan sal dit die grootste geskenk ooit wees. En toe klim ek in die krip by Hom, en toe sê Jesus vir my, Mike, jy kan maar vir altyd en altyd by my kom bly!”

Met trane wat oor die wangetjies loop het Mike opgekyk na die Sendeling se vrou en gesê: “Nou het ek ook Iemand aan wie ek behoort. Iemand wat my nooit sal wegstoot oor ek ‘n weeskind is nie, en Iemand by wie ek altyd kan bly”.

Soms voel ons ook so verlate en uitgestoot soos Mike. Ons voel so asof ons nêrens tuis is nie, en of ons maar net ‘n Geestelike weeskind is. Maar dan kyk ons in Jesus se oë en sien die liefde en warmte, en weet Hy sal ons altyd liefhê. Hy sal altyd vir ons plek maak, Hy sal ons nooit begewe of verlaat nie.

Geseënde Kersfees almal.

Geskryf deur Georgie

[Klik HIER vir nog stories]

Poem: Our lives go on ...

Our lives go on without you
But nothing is the same,
We have to hide our heartaches
When someone speaks your name.

Sad are the hearts that love you
Silent the tears that fall,
Living our hearts without you
Is the hardest part of all.

You did so many things for us
Your heart was kind and true,
And when we needed someone
We could always count on you.

The special years will not return
When we were all together,
But with the love within our hearts
You will walk with us forever.

[Author unknown]

Vandag se internetgebed vir jou

Merry Christmas 2022

Merry Christmas to all the readers and followers of this website. May your day, 25th December 2022, be filled with things that are meaningful to you and your family. All our best wishes.

Gebed met Kersfees

Dankie Here, dat U ons so liefgehad het dat U op so ‘n praktiese wyse, 

duidelike en spesifieke wyse gekom het. 

Dankie dat U die taal gevind het wat almal kan verstaan; 

En dankie, vir die ontroerende nederigheid wat die grondslag van u majesteit is. 

Dit is waarom elke knie voor die Naam van Jesus sal buig. 

Amen

oooOOOooo

Mag die Here opnuut u harte vervul met Sy Gees en in hierdie dae  

aan u 'n ware Christusfees skenk. 

Dankie vir u omgee-liefde  

en vriendelikheid gedurende 2022!     

Mag u elkeen 'n geseënde Christusfees ervaar! 

Gebed vir elke inwoner ...

Here, ek is een van die mense wat oud genoem word.
Ek lewe in die aand. Nie lank nie, dan is dit nag.
Laat my in my laaste treë nie alleen nie.
My lewe het eenmaal waarde en sin gehad.
Ek het gewerk, gelei, invloed uitgeoefen.
Wat ek gedoen het, skuif weg, al hoe verder weg.
Ek bid U, bewaar my van bitterheid,
Van die drang om my kennis en my kranigheid te bewys,
Van die gevaar om te sê dit was alles reg.
Ek wil leer om te laat los.
Ek wil my op niks anders as u goedheid verlaat nie.
Laat U my nie los nie!
Amen.

Jörg Zink (’n Keur van wysheid - Nina Smit, 2004)

Woensdag-wysheid

"Wees nie bang om stadig te gaan nie, wees net bang om stil te staan." -Chinees spreekwoord

Dinsdag-denke

Die storie van die rooi lorrie

Dit was Kersdag 1963.

Sy naam kan ek nie meer onthou nie. Maar sy gesiggie en daardie Kersdag sal ek nooit vergeet nie.

Die dag was mistroostig vir dié wat op die warm Kaapse somersmiddag nie saam met familie aan 'n groot tafel van boud en hoender aangesit het nie." In die omgewing van Goodwood en Epping, waar ek op soek was na 'n adres, het die dag nog valer gelyk. En my mond was dik.

Dik, omdat 'n redakteur my van alle dae op Kersdag 'n storie gegee het om te gaan doen.

Soekend straat op en straat af het ek Bainskloof se koel water voor my gesien. En skaapboud, geelrys, sousboontjies en poeding alles wat lekker is. Dit is die dinge waarna 'n man op so 'n dag verlang. En daar sit ek in 'n motor met 'n pakkie langs my. In die pakkie was 'n speelding. 'n Lorrie, bloedrooie.

Ek loer weer na die briefie in my sak.

"Liewe Oom, ek is baie siek. Dit is dalk my laaste Kersfees op dié aarde. Stuur asseblief vir my 'n lorrie. 'n Rooie, asseblief ..."
 
Daar was destyds by die koerant sovele versoeke van sovele mense. Almal kon nie gehelp word nie, maar hierdie een het die redakteur gesien, gelees en na my aangedra.

"Dit is 'n siek kind wat dit vra. Dit kan sy hart bly maak en dit kan vir ons 'n goeie storie oplewer. Dit sal soveel beter wees as jy op Kersdag met die geskenk daar aankom," het die redakteur op sy gebruiklike haastige manier beduie. Jy vat maar die briefie, gaan koop die rooi lorrie en bêre dit tot Kersdag, want jy is die junior verslaggewer.

Dan kry jy uiteindelik die huis. Nederig, maar netjies. Die vrou wat die deur oopmaak, se oë is rooi gehuil. Jy kom dadelik agter dat hier wel ernstige probleme is en jy gesels saggies met haar. Jy hoor van 'n kind wat siek is. Bloedkanker. Daar is nie meer hoop nie. Die dokters het hom huis toe laat kom omdat dit sy laaste Kersfees tuis sou wees.

Dan roep 'n stemmetjie uit die kamer: "Kom maar binne, dit is nie nodig om saggies te praat nie. Ek weet ek moet na liewe Jesus toe gaan."

Onder die spierwit laken lê 'n nog bleker gesiggie. Jy ruik en voel die einde aan in die kamer. Dit is 'n seuntjie. Dalk tien, twaalf, vyftien ... Na soveel pyn en só 'n lang stryd teen die dood, kan 'n mens nie meer die ouderdom skat nie. Dit is net 'n klein bondeltjie.

Bokant sy kop is die muur uitgekalwe. Dit is waar sy vingertjies gegrawe het wanneer die pyn snags te ondraaglik word. Skielik staan jy beskaamd met die simpele ou geskenkie agter jou rug weggesteek.

"Het oom die lorrie gebring?" Die gesiggie is vol afwagting, vol hoop. Jy knik, haal die papier af en sit die rooi speelding langs hom neer.

'n Gesiggie het nog nie só gestraal nie. Blink trane loop tussen die dankie-sê deur. Dan roep hy sy boetie, agt jaar oud en pragtig gesond.

"Hier is die lorrie wat jy so graag wou hê. Ouboet het mos belowe jy sal hom kry.

Dan besef jy. Dit was toe nooit vir homself nie. Dit is die laaste geskenk wat hy vir sy kleinboet gevra het.

Buite is dit nog warmer as netnou. Jy staan verslae en beskaamd voor die motor voordat jy inklim.

Dan ry jy. Sommer net nêrens heen nie. Maar tot vandag onthou jy. Onthou jy wat 'n rooi lorrie vir 'n siek seuntjie beteken het.

En nog nooit weer was daar 'n Kersdag soos daardie nie ...

'n Lied in die nag ...

Ludwig von Beethoven, een van die wêreld se grootste musici, is gebore in 'n musikale familie in Duitsland. As kind het hy baie eensame ure deurgebring om elke dag sy musiek te oefen.

Toe hy elf jaar oud was, het hy reeds sy eie musiek gekomponeer en 'n orkes gedirigeer. As adolessent is hy Wene toe vir verdere studies. Daar het hy beroemd geraak, maar nie ryk nie. 

Een aand terwyl hy gaan stap het, het hy by 'n skoenmaker se huis verby gestap. Beethoven het iemand binne-in die huis een van sy komposisies hoor oefen. Hy het gaan staan om te luister en gehoor hoe die meisie sê sy wens sy kon hoor hoe 'n ware musikus die stuk reg speel.

Beethoven het by die huis ingestap en dadelik opgemerk dat die meisie voor die klavier blind was. Hy het aangebied om die stuk vir haar te speel. Hy het langer as 'n uur vir haar klavier gespeel. Terwyl hy gespeel het, het dit donker geword en die enkele kers in die vertrek het uitgebrand.

Buite teen die swart hemelruim het die maan helder geskyn en sy strale glinsterend laat val deur die vertrek waar Beethoven sy pragtige musiek gespeel het. Hy was so geïnspireer deur die waardering van die jong vrou en die skoonheid en atmosfeer in die vertrek dat hy sy beroemde "Maanlig-sonate" gekomponeer het.

[Outeur onbekend]

I've learned ...

Written by Andy Rooney, a man who has the gift of saying so much with so few words ... 

• I've learned ... That the best classroom in the world is at the feet of an elderly person.
• I've learned ... That when you're in love, it shows.
• I've learned ... That just one person saying to me, "You've made my day!" makes my day.
• I've learned ... That having a child fall asleep in your arms, is one of the most peaceful feelings in the world.
• I've learned ... That being kind is more important than being right.
• I've learned ... That you should never say no to a gift from a child.
• I've learned ... That I can always pray for someone when I don't have the strength to help him in some other way.
• I've learned ... That no matter how serious your life requires you to be, everyone needs a friend to act goofy with.
• I've learned ... That sometimes all a person needs is a hand to hold and a heart to understand.
• I've learned ... That simple walks with my father around the block on summer nights when I was a child did wonders for me as an adult.
• I've learned ... That life is like a roll of toilet paper. The closer it gets to the end, the faster it goes.
• I've learned ... That we should be glad God doesn't give us everything we ask for.
• I've learned ... That money doesn't buy class.
• I've learned ... That it's those small daily happenings that make life so spectacular.
• I've learned ... That under everyone's hard shell is someone who wants to be appreciated and loved.
• I've learned ... That the Lord didn't do it all in one day. What makes me think I can?
• I've learned....That to ignore the facts does not change the facts.
• I've learned....That when you plan to get even with someone, you are only letting that person continue to hurt you.
• I've learned....That love, not time, heals all wounds.
• I've learned....That the easiest way for me to grow as a person is to surround myself with people smarter than I am.
• I've learned....That everyone you meet deserves to be greeted with a smile.
• I've learned....That there's nothing sweeter than sleeping with your babies and feeling their breath on your cheeks.
• I've learned....That no one is perfect until you fall in love with them.
• I've learned ... That life is tough, but I'm tougher.
• I've learned ... That opportunities are never lost; someone will take the ones you miss.
• I've learned ... That when you harbor bitterness, happiness will dock elsewhere.
• I've learned ... That I wish I could have told my Dad that I love him one more time before he passed away.
• I've learned ... That one should keep his words both soft and tender, because tomorrow he may have to eat them.
• I've learned ... That a smile is an inexpensive way to improve your looks.
• I've learned ... That I can't choose how I feel, but I can choose what I do about it.
• I've learned ... That when your newly born grandchild holds your little finger in his little fist, that you're hooked for life.
• I've learned ... That everyone wants to live on top of the mountain, but all the happiness and growth occurs while you're climbing it.
• I've learned ... That it is best to give advice in only two circumstances; when it is requested and when it is a life threatening situation.
• I've learned ... That the less time I have to work with, the more things I get done.

Vandag se internetgebed vir jou

I love this story

Time is like a river. You cannot touch the same water twice, because the  flow that has passed will never pass again. Enjoy every moment of life. As a bagpiper, I play many gigs. Recently I was asked by a funeral director to play at a graveside service for a homeless man. He had no family or friends, so the service was to be at a pauper's cemetery in the Nova Scotia back country. As I was not familiar with the backwoods, I got lost and, being a typical man, I didn't stop for directions.

I finally arrived an hour late and saw the funeral guy had evidently gone and the hearse was nowhere in sight. There were only the diggers and crew left and they were eating lunch. I felt badly and apologized to the men for being late.

I went to the side of the grave and looked down and the vault lid was already in place. I didn't know what else to do, so I started to play.

The workers put down their lunches and began to gather around. I played out my heart and soul for this man with no family and friends. I played like I've never played before for this homeless man.  And as I played "Amazing Grace", the workers began to weep. They wept, I wept, we all wept  together. When I finished, I packed up my bagpipes and started for my car. Though my head was hung low, my heart was full.

As I opened the door to my car, I heard one of the workers say, "I never seen anything like that before, and I've been putting in septic tanks for twenty years."

Apparently, I'm still lost ... it's a man thing.

When you have stopped laughing be sure to forward this on to others who would enjoy a good laugh.

Woensdag-wysheid

"Die meeste struikelblokke smelt weg as ons besluit om met vrymoedigheid daardeur te loop." - Orison Swett Marden 

Vandag se internetgebed vir jou

U alleen, o God, is onbeskryfl ik groot,

U wat alles geskep het wat beskryf kan word.

U alleen is onkenbaar,

U wat alles geskep het wat geken kan word.

Alles, alles roep uit na U:

Dié wat kan praat,

en dié wat dit sonder taal doen.

Alles, alles bring eer aan U:

Dié wat kan dink,

en dié wat U intuïtief vereer.

Uit alles wat bestaan,

gaan daar een kreet, een smagting, een verlange op:

na U, na U alleen...

In U vind u hele skepping rus,

na U soek alles wat bestaan,

na U wat die begin en die einde van alles is. 

Die Heilige Gregorius van Nazianzus

(Uit: Die groot gebedeboek, Piet Naudé, 2014)

Paraprosdokians

Paraprosdokians are figures of speech in which the latter part of a sentence or phrase is surprising or unexpected; frequently humorous. 

Winston Churchill loved them.

1. Where there's a will, I want to be in it.

2. The last thing I want to do is hurt you. But it's still on my list.

3. Since light travels faster than sound, some people appear bright until you hear them speak

4. If I agreed with you, we'd both be wrong.

5. We never really grow up; we only learn how to act in public.

6. War does not determine who is right - only who is left.

7. Knowledge is knowing a tomato is a fruit. Wisdom is not putting it in a fruit salad. 

8. To steal ideas from one person is plagiarism. To steal from many is research. 

9. I didn't say it was your fault, I said I was blaming you. 

10. In filling out an application, where it says, 'In case of emergency, notify:' I put 'DOCTOR'. 

11. Women will never be equal to men until they can walk down the street with a bald head and a beer gut, and still think they are sexy. 

12. You do not need a parachute to skydive. You only need a parachute to skydive twice. 

13. I used to be indecisive. Now I'm not so sure ... 

14. To be sure of hitting the target, shoot first and call whatever you hit the target. 

15. Going to church doesn't make you a Christian any more than standing in a garage makes you a car. 

16. You're never too old to learn something stupid. 

17. I'm supposed to respect my elders, but it’s getting harder and harder for me to find one now. 

[Thank you, Christelle]

48 000 keer dankie

WATERDRUPPEL vir die WEEK = Gert en die Kêrelkind van God

Dit was een middag laat êrens in die diep Kalahari. Daar waar vergete beleggingsplase lê en waar voertuie en mense nie sommer op windverwaaide sandduine spore trap nie. Gert Bantam en sy sekelstert windhond woon hier .. hier in die Kalahari se alleenheid en oorverdowende stilte.

Die ontmoeting was maar styf en die formaliteite van voorstel moeilik. Gert se oë soekend na die bakkie, want gewoonlik kom daar ietsie te eet saam. Dalk ʼn ou broodjie, blikkie vis of selfs ʼn pakkie broodmeel om ronde roosterkoeke te maak. Dit sal tog al te heerlik wees saam met die dag voor eergister se stukkie vleis wat die sekelstert windhond gevang het. Die kuier is maar vas en los - dit handel oor die weer, die reën en selfs die vet hamels wat laas week al met die skaaplorrie moes ry, maar nooit gelaai is nie.

“Gert, is jy ʼn kerkmens?” vra ek hom so half onverwags. Hy kry daardie tipiese “vêr in die ou Kalahari” uitdrukking in sy oog en antwoord skaam-skaam dat hy nie meer gereeld by die kerk kom nie. Die verantwoordelikheid om in die alleenheid etlike duisende hektaar plaas op te pas, help ook nie regtig nie.
“Dan meneer, is my se kerkboekie ook leeg, want die loon is maar min en my meneer se nuwe Cruiser loop maar nie te gereeld hierna toe nie,” sê hy so saggies agter die beskerming van sy hand.
“Maar Gert, glo jy in die Kêrelkind van God?”
Amper te vinnig knik hy sy kop op en af: “Ja meneer, ek glo in Hom.”
“Is jy ʼn hemelkandidaat Gert, daar waar vir ewig gelewe gaan word?”
Hy laat sak sy kop in sy bruin eelterige hande en sê half onhoorbaar: “Nee meneer, die twak, die dop en die meisiegoed maak my se voete sommer die verkeerde pad kies.” Ek is so half stom verslae.
“Maar Gert, jy glo dan in die Kêrelkind van God?”
“Ja meneer, ek glo, maar die verkeerde goed!”

Op my versoek gaan haal Gert sy Bybel en begin die boek Johannes soek. Hy begin by Genesis en blaai dan bladsy vir bladsy terwyl sy oë heen en weer oor die geskrewe bladsye dartel. Êrens tussen Psalms en Hooglied wonder Gert of Johannes nie dalk verby gespring het soos ʼn baldadige vetstert hamel nie. Hy blaai so ʼn bietjie terug, maar gaan dan moedig voort. Tyd in die Kalahari is in oorvloed en ek wag maar geduldig. Ek weet dat Gert se oog Johannes sal vind, al vat dit so ʼn rukkie langer as normaalweg. Eers ontmoet Gert vir Mattheus, vir Markus net daarna en toe vir. Hard weerklink ʼn diep sug van verligting toe Johannes sy opwagting maak.

Op my versoek, maak hy keel skoon en begin die 16de vers van die derde hoofstuk stadig in sy beste graad vyf Afrikaans te lees. Sy vinger met die swart nael waar die knyptang hom gevang het lei woord vir woord en dit gaan maar so hakkel-hakkel. Veral met die langer moeiliker woorde. Hy lees die versie klaar en ’n sagte sproeireën van verligting oortrek sy dor sonverbrande bruin gesig.
“Wat nou?” vra hy woordeloos.
“Gert, kan ek maar die versie vir jou sê?” antwoord ek hom met ʼn teenvraag en begin sommer.
Gert luister aandagtig en dan spring sy oog na die Bybel om te volg wat ek aanhaal. Hy probeer volg maar ek is klaar voordat hy die sestiende vers kon kry.
“Gert, ek wil weer vir jou die versie sê, maar hierdie keer gaan ek van die woorde verander.”
Die verwardheid staan soos ʼn geelslang in hom op want hy het homself nou in ʼn onbekende terrein begewe. Hy wil iets sê maar besluit daarteen en ek begin: “Want so lief het God vir Gert gehad dat Hy sy eniggebore Seun Jesus gestuur het sodat Gert, wat in Jesus glo, nie verlore kan gaan nie, maar die ewige lewe kan hê.”
Sy mond val halfpad oop en sy amper swart oë is stil gefokus op my gesig. “Pastoor,” smeek hy saggies “sê tog weer asseblief.”
Ek begin met: “Want so lief het God die wêreld gehad” toe Gert my met ʼn krakende stem in die rede val.
“Nee Pastoor, sê hom . . . sê hom met my naam.”

Op daardie oomblik begin die Veilige Gees Gert se gemoed los torring en ek sê die versie met sy naam daarin. Trane wel in sy oë op en hy snik saggies. Versigtig sit hy sy hand oor sy mond en buig sy kop stadig vooroor tot teen my bors. Met my arms om hom gevou vloei die trane vrylik oor sy wange waarna hulle met ʼn hoorbare plof in die rooibruin Kalahari stof val.
“Pastoor,” kom dit so tussen die snikke uit, “dit beteken dat ek hemel toe kan gaan al pla die twak, die dop en die meisiegoed, want ek glo in Jesus, die enigste Kêrelkind van God!”

Joh 3 vers 16 (Afr 2020) = “Want so lief het God die wêreld gehad dat Hy sy unieke Seun gegee het, sodat elkeen wat in hom glo, nie verlore sal gaan nie, maar die ewige lewe sal hê.”

Sandkorrel baie seëninge.

Divine Life Bediening (HJ & Dalene Cronjé)
Selnr: 082 772 2192 WhatsApp: 081 568 7549

[Dankie, Valerie, vir jou voetspore wat jy hier los!]

Woensdag-wysheid

"Daar is geen groter geskenk as 'n vrygewige hart nie." - Yoda
 

Dinsdag-denke: Wat die ouderdom ons leer

1. Om oud te word, is verpligtend, om groot te word, is opsioneel.
2. Vergeet die gesondheidskosse, ek het al die preserveermiddels nodig wat ek kan inkry!
3. Wanneer jy val, wonder jy wat jy nog kan doen terwyl jy daaronder lê.
4. Jy word baie oud wanneer jy dieselfde sensasie ervaar van ’n skommelstoel as wat jy vroeër ervaar het van ’n roller coaster.
5. Dit is frustrerend wanneer jy al die antwoorde weet, maar niemand doen die moeite om jou te vra nie.
6. Tyd mag miskien ’n wonderlike geneser wees, maar ’n patetiese skoonheidskundige.
7. Wysheid kom met die ouderdom, maar somtyds kom net die ouderdom.
8. Jou sig verbeter met die ouderdom, want jy moet die boek al verder van jou oë af weghou.
9. Die enigste een wat jou gereeld wil sien, is nou dokter.
10. Oumas en Oupas behoort altyd ’n lekkertjie in hul sak te hê.

Vandag se internetgebed vir jou

Woensdag-wysheid

Ek wou 'n deel van my seëninge gebruik om 'n positiewe bydrae tot die samelewing te lewer. 

[Harrison Ford]

Vandag se internetgebed vir jou

Saterdaggenotjies: So ietsie om ons dag op te kikker

Waarhede of naarhede?

Hoekom het die iPhone volpunte in die eksamen gekry?
Hy is ʼn slimfoon.

Eendag, lank, lank gelede was daar ’n goeie skoonma.

Maar ook net één dag - en lank, lank gelede ... 

[Nog genotjies HIER]

Woensdag-wysheid

“Word wakker met vasberadenheid. Gaan bed toe met tevredenheid.”- George Horace Lorimer 

Dinsdag-denke: Lees elke dag 'n stukkie

Die storie word vertel van ‘n ou man wat op ‘n plaas in die berge gebly het saam met sy jong kleinseun. Elke oggend vroeg was Oupa al op en het by die kombuis tafel gesit en uit sy ou verslete Bybel gelees.

Sy kleinseun, wat net soos sy Oupa wou wees, het hom nageboots in alles wat hy doen.

Een dag toe vra die kleinseun hom: “Oupa, ek probeer elke oggend om die Bybel te lees net soos jy, maar ek verstaan dit nie en dit wat ek verstaan vergeet ek so vinnig soos wat ek die Bybel weer toemaak. Watse goed doen dit om die Bybel te lees?”

Die Oupa draai stadig om terwyl hy besig was om kole in die koolstoof te sit en sê, “Neem die kolemandjie na die rivier en bring vir my ‘n mandjie vol water terug.” Die seun het gedoen soos sy Oupa hom gevra het, alhoewel al die water uitgeloop het deur die mandjie nog voordat hy die huis kon bereik.

Die Oupa lag en sê, “Jy sal volgende keer bietjie vinniger moet wikkel met die mandjie water,” en stuur hom terug rivier toe met die mandjie om weer te probeer.

Die keer hardloop die seuntjie vinniger, maar die mandjie was weer leeg voordat hy by die huis aankom. Uitasem, vertel hy sy Oupa dat dit onmoontlik is om water in ‘n mandjie te dra en hy gaan haal die emmer op die stoep om te gebruik in plaas van die mandjie.

Die Oupa antwoord, “Ek soek nie ‘n emmer water nie, ek soek ‘n mandjie water. Jy kan dit doen. Jy probeer net nie hard genoeg nie,” en hy stap buitentoe om die seun dop te hou terwyl hy weer probeer.

Op die stadium het die seun besef dit is hopeloos om dit reg te kry, maar om aan sy Oupa te bewys al hardloop hy so vinnig as wat hy kan, daar is nie ‘n manier wat die water nie sal uitloop voordat hy by die huis is nie.

Die seun skep die water en hardloop vir al wat hy werd is maar toe hy by sy Oupa uitkom is die mandjie weereens leeg.

Uitasem, hyg hy, “Sien Oupa, dit is hopeloos!”

“So jy dink dit is ‘n hopelose saak?” sê die Oupa, “Kyk na die mandjie.” Die seun kyk na die mandjie en vir die eerste keer besef hy dat die mandjies anders lyk. In plaas van ‘n ou vuil kole mandjie, was dit nou skoon.

“Seun, dis wat gebeur as jy die Bybel lees. Jy mag dalk nie miskien alles verstaan of onthou nie, maar wanneer jy dit lees, sal dit jou van binne verander.”

Dit is die werk van God in ons lewens.

Om ons te verander van binne na buite en om ons stadig te omvorm na die beeld van Sy Seun.

Neem tyd om ‘n stukkie van Vader se Woord elke dag te lees. Bid dat Hy dit sal gebruik om jou hart en verstand na Hom te keer.

oooOOOooo

(Psa 119:9) Waarmee sal die jongeling sy pad suiwer hou? Deur dit te hou na U woord.

Vandag se internetgebed vir jou

Saterdaggenotjies: So ietsie om ons dag op te kikker

Yslik onmoontlik
’n Man wat by die Noordpool ysbere jag, word deur ’n verwoede ysbeermannetjie is ’n ysspleet vasgekeer.
Omdat hy iewers langs die pad sy geweer se patrone verloor het, kan hy homself nie verdedig nie.
Doodbenoud bars hy in trane uit. Maar dis so koud dat die trane langs sy wange verys.
Gelukkig dink hy daaraan om een van die ystrane as ’n patroon te gebruik; hy laai toe sy geweer en skiet.
Ongelukkig smelt die ystraan binne-in die geweer en slegs ' n straaltjie water spuit by die loop uit.
Gelukkig is dit so koud dat die straaltjie toe onmiddellik weer verys en die spiesvormige stukkie ys sekuur in die rigting van die ysbeer voortsnel.
Ongelukkig smelt die ys toe dit die kop van die ysbeer binnedring ...

Gelukkig vrek die ysbeer toe van water op die brein. 

[Nog genotjies HIER]

Woensdag-wysheid

“En uiteindelik tel dit nie die jare in u lewe nie. Dit is die lewe in u jare.” - Abraham Lincoln
 

'n Biblioteek van kennis, ervaring en wysheid

Saam met elke bejaarde wat sterf, gaan daar 'n biblioteek dood.
'n Biblioteek van kennis, ervaring en wysheid.

Hoe is dit dat TWEE ouers (soms EEN) na 'n klomp kinders kon kyk,

maar dat 'n klomp kinders nie na twee ouers kan kyk nie?

Besef ons dat ons met ongeduld, geïrriteerdheid en frustrasie

ons eie ou dag miskyk.

Ons sal ook daar kom.

Ons sal dalk ook ons ou, gebruikte plastiesakke saamneem om 'n belangrike geldjie te spaar.

Iemand sal op 'n dag ook agter ons in die ry staan terwyl ons met ons koepons wil betaal.

So, hier is my hart.

Ek eer die bejaardes wat steeds probeer.

Ek besef daar stap 'n storie voor my - 'n mens wat ook maar net afhanklik is.

Iemand wat jare lank 'n land help bou het,

en dalk nou aan die agterspeen suig met hulle karige pensioen.
Mans en vroue wat eens trotse voorlopers was,

en nou bakhand moet staan en sien hoe 'n jonger generasie nie altyd respek het nie.

Kan ons hierdie week weer werk aan ons deernis, geduld

en sommer net waardering vir die oom wat dalk stadig voor ons ry,

die bejaarde tannie wat in jou pad staan as jy haastig is,

die mens met die koepon of die klein geldjie in die hand,

wat langer vat om te betaal as jy met jou goue kredietkaart.

Kan ons dalk kies om só 'n mens se kruideniers te betaal as die Here
ons geseën het met méér.

Kan ons weer besef dat wie ookal ons is,

wat ookal ons het 

- dit alles is net genade!

Wat 'n lewe

In die begin het die Skepper die donkie geskape en vir hom gesê: 'Jy sal sonder ophou werk, vir 50 jaar leef en 'n donkie genoem word.' Die donkie antwoord toe: 'Ek sal 'n donkie wees, maar 50 jaar is te lank. Gee my net 20 jaar.' Toe kry hy 20.

Daarna het die Skepper die hond geskape en vir hom gesê: 'Jy sal die mens se huise oppas, sy beste vriend wees, alles eet wat hy vir jou gee, 25 jaar leef en 'n hond wees. 'Toe antwoord die hond: ' Om 25 jaar te leef is te veel, gee my net 10 jaar.

Toe word die bobbejaan geskape en vir hom gesê: 'Jy sal van tak tot tak spring, snaakse goed doen, mense vermaak, vir 20 jaar leef en 'n bobbejaan wees.' Die bobbejaan antwoord: 'Om 20 jaar te leef is te veel. Gee my net 10 jaar.

Laastens is die mens gemaak en vir hom gesê: 'Jy sal 'n mens wees, die heelal se enigste regdenkende wese. Jy sal jou intellek gebruik om alle diere te oorheers, die wêreld regeer, en vir 20 jaar leef. Die mens antwoord toe: 'Ek sal 'n mens wees, maar om net 20 jaar te leef is te kort, hoekom gee U my nie die 30 jaar wat die donkie nie wil hê nie, die 15 jaar van die hond plus die 10 jaar van die bobbejaan nie?' Toe doen die Skepper dit. Van toe af leef die mens vir 20 jaar soos 'n mens. Daarna trou hy en werk vir 30 jaar soos 'n donkie. Noudat sy kinders uit die huis is, spandeer hy 15 jaar soos 'n hond deur - die huis op te pas en te eet wat hy kry. En nadat hy afgetree het, leef hy 10 jaar soos 'n bobbejaan deur van kind tot kind te trek en allerhande snaakse dinge te doen om sy kleinkinders te vermaak. Dit is 'n lewe wat 'n mens nie eers vir 'n donkie, hond of bobbejaan sal toewens nie!

(NND/Kitsnuus 22/09/2000)

Vandag se internetgebed vir jou

O God, as ek vandag kos het,

help my om die hongeres te onthou.

As ek werk het,

help my om die werkloses nie te vergeet nie.

As ek ’n warm huis het,

herinner my aan die haweloses.

As ek sonder pyn kan lewe,

gee my deernis met dié wat ly.

En as ek húlle onthou wat nie het wat ék het nie,

verlos my van my selfvoldaanheid,

sodat ek uit my gemaksone sal kom

en met woorde en dade diegene sal help

wat met hul oë roep na alles

wat ek as vanselfsprekend aanvaar.

Moeder Teresa van Kalkutta

(Uit: Die groot gebedeboek, Piet Naudé, 2014) 

Is JY dalk doof?

’n Man was bekommerd dat sy vrou nie meer so goed kon hoor soos voorheen nie en hy het gedink dat sy dalk ’n gehoorapparaat mag benodig. Nie seker hoe om sy vrou te benader oor die netelige kwessie nie, skakel hy die huisdokter om die probleem te bespreek.

Die dokter deel hom mee dat daar ’n maklike informele toets is wat die man kan doen sodat die dokter ’n beter idee kan kry van die omvang van die gehoorprobleem van sy vrou.

“Hier is wat jy doen,” sê die dokter, “staan so 15 meter weg van haar en in ’n normale gesels stem praat met haar en kyk of sy jou kan hoor. Indien nie, gaan nader tot jy so 10 meter van haar af is, daarna 5 meter en so aan totdat jy ’n reaksie van haar kry.

Die aand is sy vrou in die kombuis besig om aandete voor te berei en hy het in die sitkamer gesit. Hy sê toe vir homself, “Ek is nou omtrent 15 meter weg van haar, laat ek kyk wat gebeur.” Toe in ’n normale gesprektoon vra hy: “Liefie, wat is daar vir aandete?”

Geen reaksie nie.

Dus beweeg hy maar bietjie nader aan die kombuis, omtrent 10 meter van sy vrou en herhaal die vraag, “Liefie, wat is daar vir aandete?”

Steeds geen reaksie nie.

Volgende beweeg hy na die eetkamer waar hy so 5 meter van sy vrou af is en vra, “Liefie, wat is daar vir aandete?”

Weereens geen reaksie nie.

Hy stap nader en gaan staan in die kombuisdeur, omtrent 3 meter weg. “Liefie, wat is daar vir aandete?”

Weereens is daar geen reaksie van sy vrou nie.

Hy stap tot reg agter sy vrou en vra, “Liefie, wat is daar vir aandete?”

“Jakobus, vir die VYFDE keer, ek het gesê, HOENDER!”

Die probleem is dalk nie by die ander persoon soos ons soms geneig is om te dink nie. Dit kan baie kere binne onsself wees waar die probleem is.

Die ouderdom is `n blikslater ... dit bekruip jou ...

Hy bekruip jou.

Soos droogte in die Boesmanland.

Stadig.

Maar seker.

Hy maak jou krom.

Hy maak jou stom.

Hy maak jou vergeet.

Hy knibbel stomp-tand aan eergister se onthou.

Hy stroop die bas van jou onthouboom.

Hy los jou alleen.

Met net gedagtes.

Ver gedagtes.

Wat jou terugvat na jou jonkweesdae.

Jou eerste Daan Desimaal-jare.

Springbokradiodae.

Pip Freedman en Four Jacks and a Jill-jare.

Charles Jacoby en Jim Reeves-jare.

Draadloosjare met oom Jan Cronjé en tannie Esmé Euvrard.

"So maak mens!"

Stories soos die Du Toit`s van Soetmelksvlei, Geluksdal, Dans van die Flamink, Wolwedans in die Skemer, As die Naguil roep en Patrollie 33 Charlie.

Maar die ouderdom maak jou ook astrant.

Soms neuk hy stroom-op met jou.

Na daar waar jy weet jy nie eintlik moet gaan krap nie.

Want dis die plek van die Groot Nostalgie.

Wanneer jy sonder dat jy wou, skielik daai ou droë Heimweeboom begin klim.

Ja, hoog in die takke is jy.

Jy raak dik gedrink.

Van die verlange se waters.

Jy boor diep.

Slukkie vir slukkie drink jy uit blou jare terug se vars boorgate.

Jou kinderjare.

Skoolgaanjare.

Vingerbordjare.

Bok-bok-staan-styf-jare.

Jonk-verlief-wees-jare...

Soms praat jy met jouself.

Saggies.

Of so dink jy.

Want jou ore hoor nie meer soos destyds nie.

Al is hulle nou groter ...

Ja, jou gesig krimp, maar jou neus en ore word groter.

Jou tande raak stomp.

Jy word lomp.

Ouderdom is soos `n steeks donkie.

Hy briek jou.

Jý wil, maar jou bene steek vas.

Viervoet vat hy jou vloer toe.

Loopraam toe.

Soos `n kind.

Só stroop hy jou selfvertroue.

Gister se bravade maak plek vir vandag se bang.

Ouderdom steel.

Jou onafhanklikheid.

Jou karsleutels.

Jou lisensie ...

Hy lewer jou oor.

Aan ander se genade.

Hy maak jou sag.

Weerloos.

En eensaam.

Hy laat jou huil.

Sommer oor niks.

Sommer oor alles.

Die ouderdom is `n wetter.

Met `n hoofletter!

Hy ruk jou uit jou huis uit.

Ontvoer jou.

Teen jou wil.

Huis Herfsblaar toe.

Waar Matrone jou baas is.

Huisreëls jou bind.

Styf.

Vas.

Met oumenstoue.

Waarvoor jy `n helse prys betaal.

Letterlik.

Terwyl jy Genadebrood moet eet ...

En perdesalf op ou spiere se seer smeer.

Ouderdom druk jou smaakkliere toe.

Jy verloor jou proe.

Hy vat jou eetlus weg.

Jou energie.

Hy breek jou spoed.

Maar ouderdom leer jou ook geduld,

want die kinders kom kuier op húlle tyd.

Ouderdom laat jou spog.

Te veel.

Oor die kleinkinders.

Wat jou siel lawe!

Saam met die jare se grysheid, kom daar darem ook `n bietjie wysheid.

En diepe dankbaarheid.

Vir gespaarde jare uit Sy hand uit.

Maar dan.

Later.

Raak jý stadig maar seker weer kind.

Moet jy gewoond raak aan die alewige verkleinwoordjies ...

En om na jou kinders te luister!

Geskryf: Barney Louw

[Dankie, Valerie Kilian, vir jou gereelde bydraes aan hierdie blog.]

Saterdaggenotjies: So ietsie om ons dag op te kikker

Die kinders moes op skool ’n opstel skryf oor "die snaaksste ding wat ek nog ooit gesien het".
Die klas se dromer het die hele periode sy tyd sit en verspeel - toe die klok lui en hy sy boek moet inlewer, het hy nog nie 'n dooie woord geskryf nie.

Bitter haastig krap hy toe die volgende sin in sy boek: "Die snaaksste ding wat ek nog ooit gesien het, is te snaaks vir woorde!" 

[Nog genotjies HIER]

Die mynspook

As 'n halflyf-spook jou beveel om iets te doen, dóén jy dit. Veral as hy die belofte van 'n kissie vol goue ponde soos 'n wortel voor jou neus hou. Maar wie sou kon raai dat die ware skat uiteindelik nie in die kissie sou wees nie ...?

Oupa het sy beste spookstorie só begin: "Nog voor die tyd van  Casino's, het ek al die jackpot geslaan ..."

Dit was lank, lank gelede. Ek was nog jonk en sterk, maar brandarm, soos almal van daardie tyd. Bedags was ek 'n grofsmid en snags 'n vroeënagskof-werker by die Nigel-myn, ten spyte van die stories wat geloop het dat dit daar spook.

Een donker wintersnag sukkel ek met my fiets oor die growwe mynsand. 'n Skielike, ysige wind waai sand in my oë en ek gaan staan. Voor my op die grond sit 'n man sonder bene. Hy draai op sy stomp lyf en kyk vir my. Hy het 'n wilde baard en is gewapen met geweer en bandelier. 'n Oudkryger! Nee, sien ek, hy is jonk, maar met 'n leeftyd se smart op sy gesig. My hare staan penorent toe ek skielik besef: ek kan dwarsdeur hom sien ... Dit is die mynspook!

Ek wil weghardloop, maar die halwe man se brandende oë hou my vasgenael. Daar is iets dringends in sy blik. Ek onthou skielik dat 'n mens 'n spook moet aanspreek; skraap my moed bymekaar en vra: "Waarom rus jy nie?"

"Daar is ongedane sake wat my hinder," antwoord die spook in 'n hol stem. "Doen wat ek sê en jy sal ryklik beloon word."

Toe ek hoor die spook praat van 'n beloning, onderdruk ek my vrees en staan 'n bietjie nader om mooi te hoor.

"Net hier, waar ek nou al vir sewentien jaar wag, lê die res van my bene begrawe. Dis afgeskiet deur 'n Kakie-kanon tydens die oorlog. Grawe dit op en herbegrawe dit saam met die res van my beendere in die kerkhof in Heidelberg, onder die houtkruis wat gemerk is, Geliefde broer. Jou beloning sal jy kry, maar jy moet dit deel met my broerskind, of die ongeluk sal jou ry." 

Met dié woorde verdwyn die spook.

Dieselfde nag nog het ek die oorblyfsels van die spook se beendere uitgegrawe, net daar waar hy gedraai het. Dit was maar 'n paar beenskerwe en twee verslete, halfverrotte leerstewels. By die kerkhof in Heidelberg het ek gou die houtkruis gevind en begin grawe. Ek was baie bang - ek was immers besig om grafskending te pleeg, maar die belofte van 'n beloning het my aangespoor. Nee, eintlik was dit nie die enigste rede nie. Die bondeltjie bene het my hartseer gemaak - oor die oorlog en oor my mense. Dit het 'n saak van eer geword om die spook se wens uit te voer.

Ek het die kis gevind en die deksel oopforseer. Binne het hy gelê, 'n halwe geraamte en die oorblyfsels van 'n tabaksak. Ek het die spook se bene versigtig in die kis neergelê. Toe ek die tabaksak skuif, sien ek 'n brief uitsteek. My hart het skielik vinniger geklop terwyl ek dit versigtig oopgevou het - dit was al geel en bros van die ouderdom.

My naam is Christiaan van der Heever. Ek en my broer, Pieter, is op pad om by die Heidelberg-kommando aan te sluit. Ek het my kissie goue ponde begrawe onder die middelste bloekom van die drie wat by die Nigel-stasie staan. As ek die oorlos nie oorleef nie, laat ek die kissie ponde na aan my broer, Pieter, se babadogtertjie, Miemie. God behoed ons en ons dierbare Vaderland.

Ek het die brief versigtig toegevou en teruggesit, die kis toegemaak en die graf toegegooi. Toe het ek 'n paar veldblomme vir die graf gaan pluk.

Ek het vir 'n paar dae lank gehuiwer, diep gedink voordat ek die kissie met goue ponde gaan soek het. Iemand het van die anderkant die graf met my gepraat en teen dié tyd het Christiaan van der Heever vir my gevoel soos 'n ou bekende, 'n vriend. Uiteindelik kon ek genoeg moed bymekaar skraap om die kissie te gaan soek, en ek het dit gekry presies op die plek wat in die brief aangedui is. Die inhoud daarvan het my asem weggeslaan: daar was genoeg goue ponde om my lewenspad vir altyd te verander. Tot vandag toe versorg ek die graf, en die woorde op die kruis het ek verander om te lees:

Christiaan van der Heever

Geliefde broer

Gesneuwelde vriend en weldoener           

Die mynspook het nooit weer geloop nie.

"Oupa," het ons gevra, "Wat het geword van die broerskind, Miemie? Het jy ooit die skat met haar gedeel?" Oupa het aan sy pyp gesuig en sag na ouma gekyk.

"Vra vir ouma Miems."

Kristina Krohn

[Taalgenoot- September 2002]

Die Kersgeskenk

Dis die dag voor Kersfees.

Ek en my wederhelf is oppad na die plaaslike ouetehuis. Sedert my pa, wat ‘n inwoner daar was en presies drie jaar gelede oorlede is, neem ons elke jaar Kersgeskies vir die inwoners.

Ons hou stil voor die gebou en elkeen haal ‘n groot sak vol geskenke uit die kattebak. Binne gekom, stap sy na die vroue vleuel en ek loop die blinkgepoleerde gang af na die mansafdeling.

By elke kamer gaan ek in en gee ‘n geskenkie af. Die inwoners is uitgehonger vir geselskap en dis eers laatoggend toe ek by die laaste kamer instap. Oom Nathan se kamer.

Oom Nathan en my pa was vriende en ek kuier altyd lekker by hom.

Sy oë blink toe ek sy pakkie oorhandig.

“Ek hoop dis tjoklits,” sê hy terwyl hy dit in die laai van sy bedkassie wegbêre.

Ek sit nog ‘n rukkie by hom en gesels.

Hy is weer op sy gunsteling onderwerp, sy wedervaringe gedurende die Tweede Wêreldoorlog toe hy in Noord Afrika diens gedoen het. Dan vertel hy weereens van sy verloofde, Beth, wat hom vir ‘n ander man gelos het terwyl hy weg was. Hulle het albei in Londen gewoon en het ‘n maand voor die oorlog uitgebreek het, verloof geraak. Sy was ‘n winkelassistent en hy ‘n soldaat in die weermag

Soos alle verliefdes, het hulle ewige trou aan mekaar gesweer. In die begin was daar gereeld briewe, maar toe tref ‘n ramp hom. Sy tenk word deur ‘n mortier getref en hy is met ernstige beserings afgevoer na ‘n veldhospitaal toe, daarna na ‘n plaaslike hospitaal waar hy vir meer as drie maande aangesterk het. Namate sy gesondheid verbeter het, het hy begin navraag doen oor enige pos van Beth, altyd was die antwoord dieselfde. Briewe wat hy geskryf het was nooit beantwoord nie.

Hy het toe maar aanvaar dat sy liewe Beth moed opgegee het nadat sy vir so lank nie van hom gehoor het nie.

Hy is later ontslaan en in Londen aangekom, was hy geskok om te sien dat die buurt waar Beth gewoon het verpletter was deur die Duitsers se bomaanvalle. Ook die winkel waar sy werksaam was, is heeltemal vernietig. Na maande se vrugtelose gesoek het hy aanvaar dat Beth moes omgekom het in die aanvalle wat Londen nag na nag geteister het. Kort daarnan het hy verhuis Suid Afrika toe om ‘n nuwe lewe te begin. Ons kuier lekker vir nog ‘n uur of so toe my vrou saggies aan die deur klop en aandui dat ons moet aanstaltes maak.

Oppad huis toe gaan die gesprek oor die spesifieke twee oumensies, Tannie Liz en Oom Nathan. Ons stem saam dat dit so tragies is dat die oorlog soveel mooi verhoudings tot niet laat gaan het. Ek vra uit oor Tannie Liz se omstandighede. My vrou vertel dat sy in Londen woonagtig was en pas verloof geraak het toe die oorlog uitbreek en haar verloofde, Jonathan weg is Noord Afrika toe.

Ek voel hoe kry ek hoendervleis en gaan parkeer in die eerste en beste parkeerplek.

“En nou?,” vra my vrou, “is daar iets verkeerd?”

“Ek weet nie, maar sê nou net….” prewel ek.

“Hoe bedoel jy nou?” vra sy so half opgewonde, sy kan sien dat iets my geweldig pla.

“Tant Liz en Oom Nathan, kan jy dit nie sien nie? Dink jy dit kan moontlik wees?” ek is nou heel opgewonde, oortuig dat ek iets hier beet het.

“Hoe bedoel jy nou?” sy snap nog nie wat ek probeer sê nie.

“Dink net, Jonathan en Nathan, Beth en Liz, verloof, oorlog,” rammel ek my gedagtes af.

Sy staar my met groot oë aan, “Dis ongelooflik, maar ek dink jy kan reg wees, draai om, ons moet gaan seker maak.”

By die ouetehuis aangekom is ek dadelik na Oom Nathan toe en my vrou na Tannie Liz se kamer.

Ons plan is om soveel moontlik van die twee se verloofdes uit te vind en dan ons bevindinge te vergelyk. ‘n Halfuur later is ons in die sitkamer met ons “bewyse”.

“Ek dink ons is reg,” my vrou is nou heel opgewonde, “Tannie Liz het haar verloofde Jonathan genoem!”

“En Oom Nathan het sy verloofde Beth genoem!” ek kan my opgewondenheid nie beteuel nie.

“En hier is die finale bewys,” kom dit triomfantelik van my vrou, “Liz het vir my ‘n foto van Nathan gegee.”

Met bewende hande vat ek die foto by haar, die foto van ‘n jong soldaat, onmiskenbaar Oom Nathan.

Ons kyk mekaar aan, “Weet jy wat dit beteken?”

Ek voel skoon aangedaan en die trane loop by my vrou se wange af.

Sonder om verder te praat drafstap ons in die gang af na Oom Nathan se kamer.

“My maggies, is jy alweer hier, ou seun?” glimlag hy ons toe.

“Ja, Oom, kom saam, ek wil Oom aan iemand gaan voorstel,” Ek help hom uit sy gemakstoel uit.

Stadig beweeg ons in die gang af na die aangrensende vleuel van die tehuis.

Ons sien Tannie Liz in die sitkamer in die sonnetjie op ‘n rusbank sit. In die sitkamer heers ‘n Kersatmosfeer. Die vertrek is versier met dle allermooiste versiersels met ‘n groot Kersboom met liggies wat flikkerin die een hoek. Ons stap na haar toe. Sy kyk vraend op van haar hekelwerk.

“Kan ek Tannie aan iemand voorstel?” Haar gesig verstar as sy na Oom Nathan kyk, dit lyk of sy ‘n spook gesien het.

“Jonathan?” kom dit huiwerig van haar.

“Beth?” antwoord hy, die ongeloof duidelik in sy stem.

Huiwerig gaan sit hy langs haar. Met ‘n bewerige hand streel hy oor haar wang en neem haar dan in sy arms. Sy snik saggies.

My wederhelf pluk aan my mou en dui aan dat ons moet spore maak.

Net toe ons omdraai sê Tannie Liz met ‘n betraande gesig, “Dankie julle, vir die beste Kersgeskenk ooit.”

Presies ‘n week later is ons eregaste op die grootste troue wat nog by die ouetehuis plaasgevind het.

[Peter Thomas - dankie! Klik HIER]

Woensdag-wysheid

"As u uiteindelik u eie waarde leer ... hou u op om ander afslag te gee." - Unknown
 

WATERDRUPPEL vir die WEEK = Sy glorie soeke

Dit bly maar net onverklaarbare saak hoe vinnig die gemoedere in enige huis - wel ten minste in my en die Mooiste Mooi se huis - kan verander as goeters soek raak. Sien, ek was laaste Vrydag reeds kort voor sonop al buite by die Kuierplek-op-die-vlak, met my Bybel en my oranje koffiebeker. Dit is nou daar waar die klanke van ‘n tiental bosduiwe op die Boerekerk se dak, ‘n klomp versamelvoëltjies en vroeg opstaan Kalahari hoenderhane leidrade van ons Skeppergod se liefde en genade los.

Dié oggend wou ek gou-gou na ontbyt die Genadewa se erge dors gaan les by die koöperasie. Die laaste paar dae se rondry het gemaak dat die ou bittereinder nie meer genoeg vog in sy lyf vir ‘n Swartkopdam besoek het nie. Ons bordjies was skaars in die wasbak toe ek wou ry, maar die Genadewa se sleutel is weg. Weg soos die nagmaalbroodjies wat twee maande gelede voorgesit is. Heel vergete is my vroegoggend belewenis van vrede en kalmte saam met Hom buite by die Kuierplek-op-die-vlak, want die atmosfeer in ons huis is eensklaps botterdik.

In een oomblik verander alles en outomaties verander ons prioriteite. Die Genadewa se sleutel is al wat belangrik is. Almal op die werf moet dadelik ophou waarmee hulle besig is en eers help soek. Sonder die sleutel staan meer as net die Genadewa stil. Alles staan stil ... botstil. Almal wat op daardie oomblik op die werf is, soek. Daantjie en Klein Apie loop oral oor op die erf met hulle oë op die grond terwyl Proppie die wasgoedmandjie deursoek. Die Mooiste Mooi betrek die slaapkamer, badkamer en spens en ek soek oral waar hulle nie soek nie. Maar helaas ... die Genadewa bly dors, want sy sleutel is soek.

Ons is moedeloos, radeloos en moeg gesoek. Sonder die Genadewa se sleutel staan ons saak hier in die vergeetkant van die land stil. Derhalwe word ons soektog eers onderbreek sodat ons in die skaduwee van die Apiesdorings langs die kantoor iets kan drink. Die Mooiste Mooi drink haar tee uit 'n koppie, terwyl Proppie soet koffie in 'n beker verkies. Daantjie, Klein Apie en ek, het elk ‘n groot glas koeldrank in die hand.

Terwyl die stilte in ons ore suis dink ek weer terug aan my vroegoggend gesit buite by die Kuierplek-op-die-vlak en veral Jeremia se profetiese brief aan diegene wat deur Nebukadneser in ballingskap weggevoer is. Hy het ondermeer geskryf: "Julle sal My soek en vind as julle My met julle hele hart raadpleeg." Ek onthou ook van ‘n ander soektog blou jare gelede. Daardie soektog wat Mattheus beskryf het toe manne uit die ooste na die Kêrelkind van God en Waarheid op soek was.

Hierdie nie-Jode was waarlik gefokus in hulle soeke na die Kripkind. Hulle wóú Hom kry. Niks of niemand (wat selfs 'n opdrag van koning Herodes insluit) sou hulle verhoed om Hom - wie se geboorte selfs deur die natuur aangekondig was - te vind nie. Hulle vra vrae ... allerhande vrae en maak seker hulle aandag word nie van hul lewensveranderende soektog afgetrek nie.

Daarmee saam loop hulle oor die spreekwoordelike ekstra sandduin in hulle soeke. Hulle het geen vooropgestelde idees of agendas nie en weier om te bespiegel of te argumenteer oor die Waarheid en oor die Kêrelkind van God. Nee wat, hierdie manne vanuit die ooste was sekerlik wys, omrede hulle moeite gedoen het om Jesus te vind. Hulle was pligsgetrou, gefokus, konsekwent, doelgerig en nougeset in hulle soeke na Hom en al Sy glorie.

En so begin ek wonder oor ons as mensegoed se soeke na Hom. Ek wonder oor Hom - die Skepper van hemelgoed en stofaarde, Sy Kêrelkind en natuurlik die Veilige Gees. Hy wat elke dag genoeg leidrade vir ons as mensegoed los om Hom en in al Sy glorie raak te sien en te vind.

En ek wonder oor jou en my en al die ander mensegoed op hierdie stofaarde. Ek wonder of ons (net soos die manne destyds uit die ooste) wys en slim genoeg is om Hom pligsgetrou, gefokus, konsekwent, doelgerig en nougeset te soek. Onthou, Hy is en bly die Alomteenwoordige Almagtige wat begerig is dat ons Hom in al Sy glorie sal vind. Dit moet ons sonder enige vooropgestelde idees, agendas, argumente of bespiegelinge doen.

En laastens ... laastens wonder ek waarom daar mensegoed is wat doodgelukkig en tevrede is met die omstandighede waarin hulle opgevang is. Mensegoed wat nie moeite wil doen in hulle soeke na Hom en al Sy glorie nie.

Naskrif: Die Mooiste Mooi het die sleutel in my gereedskaptrommeltjie gekry. Ek het dit per ongeluk die vorige dag daar “gebêre”.

Jer 29 vers 13 (Afr 2020) = "Julle sal My soek en vind as julle My met julle hele hart raadpleeg."

Sandkorrel baie seëninge

Los jou 👣 as jy wil by:

Divine Life Bediening (HJ & Dalene Cronjé)
Selnr: 082 772 2192 WhatsApp: 081 568 7549

[Dankie, Valerie, vir jou voetspore wat jy hier los!] 

Vandag se internetgebed vir jou

Die Rooi Sambreel

Partykeer in die lewe kom daar baie moeilike dae en dit voel asof die reën net nie ophou val nie.

Soms het jy net iemand nodig om jou nuwe sole aan jou skoene te sit, iemand wat bietjie beheer kan vat en jou op hulle rug sit en vir 'n rukkie dra.

Partykeer het jy iemand nodig om met naald en gare die gate in jou vlerke toe te stop, om jou daaraan te herinner hoe waardevol jy eintlik is!!

Soms het jy iemand nodig om saam met jou in stilte te bid en weet dat liefde net kan bestaan as God die Leidsman is. Partykeer moet jy iemand se rooi sambreel wees sodat jy die reën kan voel en weet dat storms verby sal gaan.

[Geleen HIER]

Saterdaggenotjies: So ietsie om ons dag op te kikker

Vir die ou hoesie in die kerk

Op 'n plattelandse dorp, waar die inwoners hoofsaaklilk Afrikaans magtig is en gedurende 'n wintermaand toe verkoue erg in die omloop was, was die predikant baie omgekrap dat sy aandag gedurende eredienste onderbreek word deur gemeentelede se hoesbuie.

Hy bespreek toe die probleem om 'n oplossing te vind met sy koster wat Engelssprekend is ... seker die enigste in die dorp. 

Die koster gaan koop toe 'n groot bottel hoesstroop by die apteek.
Die volgende Sondag as iemand hoes, staan die koster op en gaan gee vir die persoon 'n lepel hoesstroop in en sê vir hom iets in sy oor waarna die persoon opstaan en uitloop. 

So hou dit aan en die kerk is later byna leeg.
Na die diens vra die dominee vir die koster wat hy dan vir die mense gesê het dat hy later vir 'n byna leë kerk moes preek.

Nee sê die koster, ek het net vir hulle gesê, "For cough".

[Nog genotjies HIER] 

Woensdag-wysheid

"Wie 'n rede het om te lewe, kan byna enige laste dra." - Friedrich Nietzsche 

Dinsdag-denke: Advies

Twee mans was op reis deur die woud toe hulle hul vasloop teen ’n yslike beer in die voetpad. Die een reisiger druk vinnig die ander een uit die pad en klim in die naaste hoë boom en verberg hom tussen die takke. Die ander reisiger sien dat daar nie genoeg tyd sal wees vir hom om ook in die boom te klim nie omdat sy medereisiger hom uit die pad gedruk het. Terwyl die beer op hom afstorm val hy plat op die grond, hou sy asem in en maak of hy dood is. Terwyl die beer hom met sy snoet bevoel en oraloor beruik, hoop en bid hy maar net dat die legende waar is dat bere nie dooie goed eet nie.

Nie lank nie of die beer los die reisiger en stap weg in die woud. Toe die beer vir ’n hele wyle al weg is, kom die ander reisiger uit die boom uit en vra grappenderwys aan sy medereisiger, wat het die beer in sy oor gefluister.

“Hy het my advies gegee,” sê sy medereisiger. “Moet nooit saam met ’n vriend reis wat jou in die steek laat wanneer die eerste teken van gevaar verskyn nie.”

-Oorgeneem-

Vandag se internetgebed vir jou

 

Woensdag-wysheid

Woede is 'n swak adviseur.

Saterdaggenotjies: So ietsie om ons dag op te kikker

A man buys a parrot and brings him home. But the parrot starts insulting him and gets really nasty, so the man picks up the parrot and tosses him into the freezer to teach him a lesson. He hears the bird squawking for a few minutes, but all of a sudden the parrot is quiet. The man opens the freezer door, the parrot walks out, looks up at him and says, "I apologize for offending you, and I humbly ask your forgiveness."
The man says, "Well, thank you. I forgive you."

The parrot then says, "If you don't mind my asking, what did the chicken do?"

Jy besef skielik hoe broos die lewe is

As jou gesondheid, finansies of gesin in die weegskaal is, besef jy skielik hoe broos die lewe is.
Vandag kan jy aan die sonnige kant van die straat lewe,
maar as jy lank genoeg lewe,
sal teëspoed jou pad kruis.
As dit gebeur,
sal jy agterkom dat dinge soos mag, besittings en gewildheid jou nie kan dra nie.As mag dit kon doen,
sou Joseph Stalin nie so paranoïes gewees het
om 'n soldaat aan te stel om sy teesakkies op te pas nie.
As besittings dit kon doen,
sou vrees nie veroorsaak het dat die biljoenêr Howard Hughes
soos 'n kluisenaar geleef en alleen doodgegaan het nie.
As gewildheid dit kon doen, sou John Lennon se biograwe hom nie as 'n angstige man beskryf  het wat met die ligte aan geslaap het nie.
Aardse ondersteuning kan jou nie vir lank aan die gang hou nie.
Die moed om te lewe, kom van 'n vaste vertroue in God, wie se Woord sê: "Die oorwinning wat die wêreld verower het, is ons geloof."

Maar geloof is ook net so waardevol soos dit waarin dit geplaas word.

Woensdag-wysheid

"Alle beperkings word self opgelê." - Oliver Wendell Holmes 

Dinsdag-denke: Moedeloosheid

Daar is geadverteer dat die duiwel sy gereedskap op ‘n veiling gaan aanbied vir voornemende kopers.
Op die dag van die verkope was die gereedskap uitgestal vir algemene inspeksie deur voornemende kopers, elke gereedskapstuk was gemerk met die reserweprys wat die duiwel daarvoor soek.

Dis was ‘n verraderlike versameling gereedskapstukke – Haat, Jaloesie, Leuens, Hoogmoed, Verleiding en nog baie meer.

Maar eenkant op ‘n afsonderlike tafel het ‘n gereedskapstuk gelê wat op die oog af baie onskuldig gelyk het, maar mens kon sien die stuk is al baie gebruik en die reserweprys was uitsonderlik hoog vir die stuk gereedskap.

“Wat is die naam van die gereedskapstuk?” vra een van die voornemende kopers, terwyl hy na die stuk wys. “Dit is Moedeloosheid,” antwoord die duiwel.

“Hoekom is die reserweprys so hoog?”

“Want dit is een van my mees waardevolste gereedskapstukke, meer waardevol as al die ander saam. Ek kan mense se harte oopdwing en ingaan met die gereedskap wanneer al die ander glad nie wil werk nie. Wanneer ek eers in hul harte is kan ek maak net wat ek wil met hulle. Ek weet die slytasie op die stuk is al baie, maar ek gebruik die stuk die meeste van almal omdat die meeste mense nie besef dat dit aan my behoort nie.

(Luk 18:1) En Hy het ook aan hulle ‘n gelykenis vertel met die oog daarop dat ‘n mens gedurig moet bid en nie moedeloos word nie,

[Geleen]

Vandag se internetgebed vir jou

 

Woensdag-wysheid

“Die lewe is baie eenvoudig, maar ons dring daarop aan om dit ingewikkeld te maak.” -Confucius 

WATERDRUPPEL vir die WEEK = Lewenspoeding

Groete en Vrede!!! 

Dit is nou maar wors - die mense van Noenieput hou van ‘n afsluiting, want alles moet afgesluit word. Ons hou maklik afsluiting vir ons Woordgoed byeenkomste, vir die vroue projek, vir die Bybelskool en so ook vir die leesklub, die “Kids” klub en natuurlik moet daar ‘n afsluiting wees om die afsluitings mee af te sluit. 

Ek en die Mooiste Mooi het gistermiddag net voor sonsak by die Kuierplek-op-die-vlak gesit. Die plan was om idees kry rond te gooi vir hierdie jaar se afsluitings wat aan die kom is. Oor ‘n paar weke en ‘n handvol dae moet hierdie jaar toegemaak en gebêre word. My gedagtes bly dwaal en van planne maak kom daar net mooi niks en ek onthou weer ‘n handvol jare gelede se afsluiting. 

Proppie en Vytjie was die spesifieke dag heel eerste by die Sentrum se deur. Sommer met die inloop het beide soos steeks donkies vasgesteek en na hulle asems gesnak. Die Sentrum het voor daardie dag nog nooit so vrolik gelyk nie. Oopmond staar hulle na 'n see van sagte flikkerende liggies wat vrolik dans op maat van die agtergrond musiek.  

Nie een van die twintigtal mensegoed het met die inloop veel gesê nie. Hoofsaaklik omrede die afgelope jaar moeilik was. ‘n Jaar wat vir die meeste van hierdie mensegoed omskryf word deur leë beursies, hongerige mae, dorstige monde en lywe vol skete en pyne. Die meeste van hulle se woorde is agter hulle lippe vasgevang, want vandag loop hulle op onbekende paaie. Vandag word hierdie moeilike jaar behoorlik toegemaak. 

“Voor julle is ‘n voorgereg. As ons daarmee klaar is, sal pastoorgoed vir ons die hoofgereg bring” sê die Mooiste Mooi sodat almal kan hoor. Vreugde en vrolikheid straal opeens uit elkeen uit en al die sweet en sukkel van die afgelope jaar is heel vergete. “Maar dis nie al nie” brei die Mooiste Mooi verder uit, “daar is ook poeding. Roomys. Meer as een soort roomys en jy kan inskep soveel soos jy wil.” Spontaan begin Betta haar hande klap terwyl Koba en Annie mekaar om die lyf gryp vir ‘n danspassie of twee. Almal praat en lag gelyk want vir hierdie Kalahari mensegoed, is sulke bederf voorwaar ‘n luukse. 

Met die voorgereg se bordjies veilig in die Sentrum se kombuis, het ek die hoofgereg aangedra. “Onthou ... as jou bord nie blink nie, kan jy nie van daai roomys kry nie” sê Daantjie met 'n sterk stem nadat ek die eerste afsluiters se hoofgereg neergesit het.  

Daantjie se "as jy .... kan jy" woorde eggo in my binneste binne en oombliklik sit ek weer as jong seun in Oskuil se kombuis langs die groot houttafel. Ek sit presies weer op dieselfde plek waar die "as jy .... kan jy" woorde in my menswees gegraveer is. Sien, alvorens ek kon smul aan die poeding, moes ek eers al my kos – en met kos bedoel ek groente – opeet. Maar ek is seker dit is nie net ek wat so groot gemaak is nie. Dit geld vir die Mooiste Mooi ook en ons het ons kinders so groot gemaak. Hulle sal ook op hulle beurt sekerlik hulle kinders so grootmaak. En wie weet, dalk geld hierdie realiteit vir jou en jou hartsmense ook. 

Omrede die beginsel van vergoeding of beloning vir gehoorsaamheid baie vroeg in ons menswees vasgelê is, los dit ‘n baie duidelike spoor in alle areas van ons bestaan. Ongelukkig ook in ons daaglikse geloofslewe. Dit is deesdae tog so maklik om ons Skepper en Sy Woord slegs vanuit 'n "as jy ... kan jy" perspektief te sien, te verstaan en te beleef. Diegene wat dit doen, is oortuig hulle is geregtig op poeding as beloning vir hul gehoorsame doendinge. En om alles te kroon moet hierdie poeding vervat wees in finansies, bevordering, guns en gesondheid. 

Die realiteit is egter dat God Drie-enig van voor die grondlegging van die aarde, ‘n Verhoudingsgod is. Hy het alle mensegoed in Sy beeld en Sy gelykenis geskape. Vir Hom is ons verhouding met Hom en met ander mensegoed, al wat belangrik is. Derhalwe word die keuse aan my en jou en Daantjie oorgelaat om Hom en mekaar onvoorwaardelik lief te hê. Dit ... sonder om net heeltyd aan jouself en jou eie voordeel te dink. 

Iewers in die volheid van tyd sal alles vir ons glashelder wees. Dan sal ek en jy ten volle verstaan dat die poeding van die lewe slegs in onvoorwaardelike Goddelike liefde opgesluit is. Lewenspoeding wat bestaan uit ‘n verskeidenheid kleure en geure wat veel meer behels as wat Daantjie of ek of jy nou sal kan verstaan. Ons sal Hom en Sy liefde verstaan want God .... is liefde. 

1 Joh 4 vers 16 (Afr 2020) = "Ons ken en vertrou die liefde wat God vir ons het. God is liefde. En wie in die liefde bly, bly in God, en God bly in hom." 

Sandkorrel baie seëninge 

Los jou 👣 as jy wil by: 

Divine Life Bediening (HJ & Dalene Cronjé)

Selnr: 082 772 2192

WhatsApp: 081 568 7549 

[Dankie, Valerie, dat jy so gereeld hierdie waterdruppels met ons deel.]